خود امدادی

بلایای طبیعی را می توان مهمترین دغدغه و نگرانی زندگی بشر بخصوص مردم کشورهای درحال توسعه تلقی کرد . در سطح جهان بیش از 40 مجموعه بلای طبیعی با زیر مجموعه های متعدد شناسایی شده است که از این تعداد حدود 30 مجموعه بلایای طبیعی ، سرزمین ایران را تهدید می کند . سرزمین ایران به دلیل داشتن تنوع آب و هوایی و موقعیت خاص جغرافیایی بلحاظ قرار گرفتن در کمربند زلزله ای هیمالیا – آلپ در طول تاریخ گذشته و معاصر خود با سوانح مختلفی مواجه شده است . بطوریکه طی یکصد سال گذشته در ایران بطور متوسط در هر هفت سال یک زلزله به بزرگی 6 ریشتر یا بالاتر رخ داده و در همین مدت تعداد 10 زلزله به قدرت بیش از 7 ریشتر اتفاق افتاده است و نیز 97 درصد زیستگاه ها در ایران در معرض تهدید زلزله هستند . خسارات انسانی سوانحی که در کشور ما اتفاق افتاده در مقایسه با کشورهای به اصطلاح توسعه یافته ارقام بسیار بالایی است . بررسی ها نشان داده که یکی از مهمترین عواملی که موجب ضایعات فراوان می باشد؛ نداشتن اطلاعات کافی در مورد سوانح طبیعی و انسان ساخته است و همچنین عدم توجه به اهمیت و نقش مردم در تأمین امنیت ، بهداشت و امداد در بروز بلایاست . بدیهی است نوع سازماندهی و روش بکارگیری سازمان ها ، دستگاه ها ، NGO ها و آحاد مردم ، خصوصا خود مردم آسیب دیده و مستقر در منطقه حادثه دیده ، در میزان ایجاد خسارات مالی و جانی و نجات مصدومین حادثه ، بشدت تأثیر گذار است . با توجه به اینکه از یکطرف عامل زمان و سرعت عمل در امداد رسانی ، مهمترین عامل در کاهش میزان خسارات جانی می باشد و از طرف دیگر نزدیکترین نیروی کمکی به مردم آسیب دیده ، خود آنان ، هستند . لذا در این مقاله سعی شده است تا ضرورت استفاده از مردم بومی همان منطقه حادثه دیده برای امداد به خود آنان مورد توجه قرار گیرد .

کلیدواژه ها:

امداد ، کمک رسانی ، امداد و نجات ، زلزله ، بلایای طبیعی ، حوادث غیر مترقبه و خود امدادی ، Selfassistance