سنجش و ارزیابی میزان ریسک پذیری مخاطرات ناشی از زلزله در بافت های فرسوده شهری ( مورد : بافت های فرسوده شهر مشهد)

یکی از چالش هایپیش روی اغلب شهرهای امروزی، مسئله پایداریبافت کالبدی این شهرهاست.داشتن بافت های ایمن واستاندارد از شاخص های مهم در توسعه پایدارشهری محسوب می شود و آسیب پذیری بافت های کالبدی شهری در زمانبروزمخاطرات طبیعی می تواند منجر به ایجاد وضعیت بحرانی و ناپایداری شهری گردد.آگاهی از شدت و میزان ناپایداری کالبدی می تواند منجر به اقدامات پیشگیرانه از جمله؛کاهش دادن ریسک مخاطرات، سنجش میزان آمادگی در مدیریتبحران ،اطمینان از کنترل رسیک مخاطرات و دیگر اقدامات مهم مدیریتی در جهت تهیه برنامه ها و پیگیری طرح های بازدارنده از بروز آسیب پذیری های بیشترگردد.در این میانسنجش میزان ریسک پذیری بافت های فرسوده و ناکار آمد شهری ( به عنوان بخشی از برنامه های توسعه پایدار)از جمله مواردی است که آگاهی از آن میتواند در کاهش میزان اثرات وتبعات ناشی از وقوع بحران و کنترل خسارات و تلفات انسانی بسیار اثربخش باشد.از آنجا که اتخاذ تدابیر و برنامه ریزی مطلوب مستلزم داشتن اطلاعات صحیح از بافت های فرسوده و شناخت وضع موحود است، لذا سنجش و ارزیابی میزانریسک پذیری مخاطرات ناشی از زلزله در بافت های فرسوده شهر مشهد ضروری به نظر می رسد.بنابراین، در این مقاله که ازنظر هدف،تحلیلی توصیفی بوده و از نظر جمعآوری اطلاعات ، دادهها و استنباط از آنان، یک تحقیق اسنادی- پیمایشی است سعی بر آن شده ؛ این موضوع بطور موردی در بافت های فرسوده شهر مشهد مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.یافته های این مقاله بیانگر آن است که57/7درصد ازواحدهای مسکونی معمولی در کل شهر مشهد از ریسک بالایی برخوردار می باشند. همچنین مناطق 3و4و5و6شهرداری مشهد به ترتیب با81/3و82/3و80/7و83/3درصد واحد های مسکونی آسیب پذیر، بیشترین ریسک و مناطق 12 و 9 به ترتیب با15/6و23/2درصد کمترین ریسک را دارا می باشند.

کلیدواژه ها:

ریسک پذیری ، مخاطرات ، زلزله ، بافت های فرسوده شهری ، شهر مشهد