بررسی توزیع فضایی خدمات عمومی در سطوح محلهای با تأکید بر عدالت فضایی (مطالعه موردی: شهر سقز)

یکی از مهمترین پیامدهای رشد شهرنشینی و توسعه فیزیکی شهرهای کشور از هم پاشیدگی نظام توزیع مراکز خدمات شهری بوده که زمینهساز نابرابری اجتماعی شهروندان در برخورداری از خدمات شده است. از آنجا که یکی از معیارهایتوسعه پایدار شهری توجه به توزیع متوازن جمعیت است، لذا توزیع خدمات شهری باید به گونهای باشد که عدالت فضایی را برقرار نماید. هدف از این مقاله بررسی وضعیت جمعیت در محلات شهر سقز و چگونگی تناسب با خدماتشهری است. روش شناسی این تحقیق مبتی بر ریکردهای توصیفی- تحلیلی است که از مدلهای کمی ویلیامسون و ضریب آنتروپی و تاپسیس و ضریب اسپیرمن بهره گرفته است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که خدمات عمومی در سطح محلات شهر سقز به صورت نامتوازن بوده و محلاتی که دارای جمعیت بیشتر هستند با کمبود خدمات مواجه هستند و محلات مرکزی به رغم جمعیت کم دارای توزیع مناسب خدمات هستند

کلیدواژه ها:

عدالت فضایی ، خدمات عمومی ، توسعه پایدار ، سقز