بررسی رابطه مشارکت های فردی با رفتار شهروندی سازمانی در شرایط بحران ( مطالعه موردی شهرداری مشهد)

در عصر حاضر نیروی انسانی یکی از مهمترین شاخص های پیشرفت و توسعه یافتگی جوامع بشمار می رود وکشوری می تواند مسیر رشد و بالندگی را طی نماید که با مشارکت تمامی اقشار جامعه زمینه های لازم برای شکوفایی استعدادهای نهفته و بهره گیری از امکانات مادی، انسانی و فرهنگی جامعه را فراهم آورد.وقتی مشارکت در سازمانی پیاده شود، تمام کارکنان وجود خود را محترم،با ارزش،کارساز یافته و خود را در سرنوشت سازمان سهیم می دانند و نسبت به سازمان تعهد پیدا میکنند.بنابراین دخالت و مشارکت کارکنان در تصمیم گیری های سازمان و بکارگیری نظرات آنان بویژه در شرایط بحران در عمل باعث افزایش حس مسئولیت پذیری و تعهد در قبال تصمیمات اتخاذ شده می گردد و مدیران باید کارکنان را در پیشبرد امور سازمانی با توجه به صلاحیت و کارایی شان سهیم نموده و به نظرات آنها در خصوص مسائل سازمانی احترام قائل شوند و از این طریق تعهد کارکنان را به سازمان افزایش دهند. در بین ابعاد مشارکت فردی کارکنان در سازمان، از منظر میزان همبستگی با رفتار سازمانی تفاوت زیادی وجود ندارد چرا که میزان همبستگی این ابعاد تا حدودی نزدیک به یکدیگر می باشد. با این همه بعد مشارکت در ارائه پیشنهادات و ایده های نوآورانه (با میزان همبستگی 0.548) نسبت به سایر ابعاد، همبستگی قویتری با رفتار شهروندی سازمانی کارکنان دارد. سطح معناداری کلیه آزمون ها 0.000 شده که از 0.05 کمتر می باشد و این نشان می دهد که آزمون های برقرار شده معنادار می-باشند و می توان به نتایج حاصل شده از پژوهش اتکا کرد.

کلیدواژه ها:

رفتارشهروندی سازمانی ، مشارکت فردی ، شرایط بحران