مدیریت دانش و فناوری اطلاعات در سازمان های اموزشی (دانشگاه- مدارس)

رشد دانش در دوره های اخیر بسیار سریع بوده، به گونه های که در قرن بیستم، 80 درصد یافته های فناوری و دانش و نیز 90 درصد تمام دانش ها و اطلاعات فنی، در جهان تولید شده است و هر پنج سال و نیم، حجم دانش دو برابر می شود با گذر از انقلاب صنعتی و ورود به هزاره جدید، دیگر موتور محرک رشد سازمان ها، به سرمایه و نیروی انسانی محدود نمی شود. مهمترین متغیر رشد همه جانبه سازمان ها و بنگاه های اقتصادی در عصر حاضر، دانش است. دانش به معنای واقعی خود، مجموعه ای است از مهارت ها و توانمندی های انسانی، که با آگاهی و اطلاعات از روش های تولید بهتر، همراه است. کاربرد چنین برداشتی از دانش در سازمان های کنونی و آینده بسیار فراگیر شده است. بدین صورت سازمان ها در پی بهره برداری صحیح و بموقع از منابع دانشی خود و محیط پیرامون می باشند. چنین رویکردی مفهوم جدیدی را تحت عنوان مدیریت دانش توسعه داده است. ابزاری که استفاده و پیاده سازی مدیریت دانش را در سازمان ها بیشتر گسترش داده است، فناوری اطلاعات وارتباطات می باشد. مقاله حاضر در ابتدا به تشریح مدیریت دانش و فرایند آن پرداخته و سپس ضرورت واهمیت آن را درنظام آموزشی غیر رسمی دانشگاه ها بر اساس نظریه نوناکا توجه می کند . با توجه به اینکه در سال های اخیر، مدیریت دانش از شهرت زیادی، بخصوص در بخش آموزش و تجارت، برخوردار گردیده ، اما هنوز در ارتباط با نظام آموزشی غیر رسمی دانشگاه ها و به کارگیری آن ، ابهاماتی وجود دارد. ما در اینجا به دنبال ارایه اثربخش ترین راهکارهای آشنایی دانشگاه ها با مفهوم مدیریت دانش بوده تا از آن طریق بتوان به بهترین صورت آن را درانواع آموزشی غیر رسمی دانشگاه ها بکار گرفت. در این راستا فرایند خلق و تسهیم دانش در سازمان های آموزشی به ویژه دانشگاه بیان می گردد و مراحل فرایند تبدیل دانش از طریق مدیریت نظام آموزشی غیر رسمی دانشگاه ها که از دانش و نفوذ بیشتری به منظور تغییر ادراک و رفتار افراد برخوردارند، صورت پذیرد.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش ، فناوری اطلاعات ، فرهنگ سازمانی ، یادگیری سازمانی ، منابع انسانی ، مدیریت دانش ، ، دانش صریح ، دانش ضمنی