مدلسازی مدت اقامت بیماران بستری شده در بیمارستان براساس مدل گاما

مدل سازی مدت اقامت روشی سودمند برای شناخت چگونگی توزیع مدت اقامت بیماران بوده و وسیله ای جهت تعیین عوامل موثر بر مدت اقامت آنها می باشد. هدف از این پژوهش مدلسازی مدت اقامت بیماران بستری شده در بیمارستان در دو بخش مراقبت های ویژه داخلی و جراحی براساس مدل گاما می باشد. این پژوهش یک مطالعه مقطعی بود که بر روی تعداد 1238 بیمار بخش مراقبت های ویژه داخلی و جراحی بیمارستان امام خمینی اهواز انجام شد. داده های اولیه بصورت گذشته نگر از طریق اسناد و مدارک بیمارستانی تمامی بیماران بستری در سال 95 از بخش مراقبت ویژه داخلی و جراحی در بیمارستان آموزشی امام خمینی اهواز گردآوری شد. تحلیل های آماری و مدل سازی رگرسیون چند متغیره با استفاده از نرم افزارهای SPSS و STATA انجام شد. طبق یافته ها میانگین مدت اقامت بیماران در بخش مراقبت های ویژه داخلی 8/16±0/75 روز و در بخش مراقبت های ویژه جراحی 9/71±0/66 بود. میانگین ، مد سنی بیماران ICU داخلی به ترتیب 58/67±20 و 71 سال و ICU جراحی به ترتیب 63/52±19 و 69 سال بود .کمترین گروه سنی بیماران بستری شده 12 و بیشترین 99 سال بود. برازش مدل گاما نشان داد که در ICU داخلی نوع تشخیص و در ICU جراحی نوع تشخیص ، دیابت ، زخم بستر و عفونت ها متغیرهای پیش بینی کننده قوی برای عوامل موثر برمدت اقامت در بیماران بیمارستان مورد مطالعه داشت. در نتیجه با توجه به عوامل کلیدی پیش بینی مدت اقامت بیماران در بخش مراقبت های ویژه مدل گاما می تواند اطلاعات مورد نیاز جهت برآورد و تخصیص بهتر تخت و منابع و بهره وری بهینه از تخت های بخش مراقبت های ویژه را برای مدیران و سیاستگذاران فراهم نماید همچنین می توان با برنامه ریزی در جهت مقابله با عوامل موثر مانند زخم بستر و عفونت ها، بهترین و اقتصادی ترین شرایط در ارائه خدمت و کاهش مدت اقامت ایجاد کرد

کلیدواژه ها:

مدت اقامت ، مدل سازی ، بخش مراقبت های ویژه ، بیمارستان آموزشی