پایداری شهری از طریق برنامه ریزی راهبردی مطالعه موردی: برنامه ریزی شهری در شهر خولنای بنگلادش

برنامه ریزی عنصری بسیار مهم برای هر طرح توسعه ای می باشد. برنامه ریزی مستلزم انتخاب، در پیگیری اهداف برای مثال، بهبود شرایط زندگی برای افراد و جوامع می باشد. طرح های برنامه ریزی در سیستم های اجتماعی به کار گرفته می شوند که توسط نهادها اداره می گردند و با برنامه ریزی مداخله دارد و ممکن است این نهاد ها را دوباره تغییر دهد که منجر به تغییر اجتماعی گردد. این مقاله بحث می کند که چگونه پایداری شهری می تواند از طریق فعالیت راهبردی در توسعه شهری توسط تحلیل فرایند برنامه ریزی شهر Khulna بنگلادش بدست آید. این مقاله مطالعات علمی مختلفی را بررسی می کند تا به چارچوب مفهومی ای برای شناسایی رابط برنامه ریزی راهبردی، مولفه های اقدام راهبردی برنامه ریزی و پایداری شهری دست یابد. بر مبنای چارچوب مفهومی، این مقاله حوزه ی دستیابی به پایداری شهری را از طریق تحلیل شیوه های برنامه ریزی رایج شهر Khulna در بنگلادش شناسایی می کند. این مقاله شناسایی می کند که طرح شهر Khulna رویکرد برنامه ریزی راهبردی را اتخاذ کرده است اما نمی تواند مفهوم نظری اش برای دستیابی به این مفاهیم مرتبط به پایداری شهری را برآورده سازد. تحلیل ها نشان داده اند که در قالب ویژگی های اجتماعی که نفع گروه های متفاوت افراد را تشخیص می دهد، بسته های برنامه ریزی موجود پایدار نیستند. پدیده های مشابهی در قالب تشخیص جنسیت و به حاشیه راندن افراد در برنامه ریزی، ارائه ی عادلانه ی درآمد و ایجاد اشتغال، شرکت افراد در برنامه ریزی و سیاست هایی برای تضمین دسترسی عادلانه به خدمات زیرساخت ها مشاهده شده است. بنابراین، بسته برنامه ریزی موجود در شهر Khulna نتوانست به مسائل پایداری شهری از طریق رویکرد اقتباس یافته ی برنامه ریزی راهبردی دست یابد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، برنامه ریزی راهبردی ، عدالت اجتماعی ، مشارکت