بهبود کیفیت در کاهش عوارض ناشی از تهویه مکانیکی در نوزادان

بهبود کیفیت (IQ) به مجموعه ای از اقدامات منظم و هدفمند گفته می شود که بتوانند منجر به بهبود قابل اندازه گیری در نتایج مراقبت های بهداشتی گردیده و از احتمال بروز عوارض و مشکلات بکاهند. از معروفترین مدلهای بهبود کیفیت می توان از مدل (PDCA ( Plan . Do , Check , Act ، مدل حاکمیت بالینی و ... نام برد. در نوزادنی که تحت تهویه مکانیکی با ونتیلاتور قرار میگیرند شانس بروز عوارض ناشی از لوله گذاری، آسیب های راه های هوایی فوقانی و تحتانی( باروترما، ولو تروما، آتلکتوتروما، بیوتروما و رئوتروما)، عوارض ناشی از طولانی شدن زمان انتوباسیون، عوارض خارج از دستگاه تنفس مثل رتینوپاتی نارسی، خونریزی داخل مغزی و .... افزایش می یابد.در سالهای اخیر با درک بهترین مکانیسم های ملکولی آسیب های فوق الذکر و نیز پیشرفت های شگرفی که در تواناییهای تکنولوژیک دستگاه های حمایت تنفسی به وقوع پیوسته است، از شدت و میزان بروز عوارض پیشگفت تا حد زیادی کاسته شده است. این پیشرفتها شامل نهادینه شدن هر چه بیشتر اقدامات استاندارد احیا و شروع زودتر استفاده از فشار مثبت راههای هوایی در اتاق زایمان، استفاده هر چه بیشتر از تهویه غیر تهاجمی، استفاده از مدهای ترکیبی (فشاری احجمی) در ونتیلاسیون مکانیکی، استقاده عاقلانه تر از غلظت های اکسیژن و بهینه سازی هر چه بیشتر مراقبت های پرستاری از قبیل تعبیه KMC ، TPN PICC و NIDCAP می باشد.