کنترل عفونت در بخش NICU

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 757

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

INHCMED06_034

تاریخ نمایه سازی: 30 آذر 1398

چکیده مقاله:

امروزه با افزایش امید به زندگی در نوزادان ترم و نارس مشکلات خاصی نیز شیوع بیشتری پیدا کرده است و از آن جمله بروز عفونتهای بیمارستانی در بخش مراقبتهای ویژه که البته اگرچه بامرگ و میر کمتری نسبت به عفونت زودرس همراهی دارد ولی موربیدیتی ، اختلال تکاملی عصبی، طولانی شدن زمان بستری و زیاد شدن هزینه درمان بیشتر از نتایج آن است. مهمترین عامل زمینه ایی عفونتهای بیمارستانی، نارسی نوزاد است چراکه با وجود نقصهای ایمنی ذاتی ،دفاع پوست و مخاط مختل ، نیاز به استفاده از آنتی بیوتیکهای وسیع الطیف و تغذیه وریدی، نیاز به اقدامات تهاجمی درمانی و تشخیصی بیشتر مانند استفاده از ونتیلاتور و کارگذاری کاتترهای مرکزی، تاخیر در شروع تغذیه روده ای ... عفونت با مقاومت چند دارویی و احتمال همه گیری بالا را بدنبال دارد. میزان بروز بسته به وزن تولد جنسیت و سن حاملگی از 106 تا 31٫7 درصد گزارش شده است .عامل آن را اغلب باکتریهای گرم مثبت و با غالب بودن استاف کواگولاز منقی ذکر کرده اند. البته در کشورهای در حال توسعه ای کولای، کلبسیلا ، سودومونا، انتروباکتریاسه از جمله آسینتوباکترو سراشیا پنومونیه ،عفونتهای سیستمیک کاندیدا از عوامل مهم است. البته امروزه با بهبود روشهای تشخیصی و عفونتهای وایرال مانند آنفولانزا، پارا آنفولانزا، رینووایروس ، آر اس وی جایگاه مهمتری را پیدا نموده اند. عفونت بیمارستانی غالبا چند علتی است و استراتژیهای پیشگیری با چندین عملکرد تداخلی و یکسری گامهای عملی همزمان و پیوسته به هم امکان پذیر است. این اقدامات چنانچه جدا گانه صورت پذیرد کارایی نخواهد داشت لذا قانون همه یا هیچ در این مقوله تسری دارد. اقداماتی نظیر افزیش پذیرش پرسنل جهت بهداشت و شستشوی دست، تعیین پروتکل های عملی جهت کارگذاری کاتتر مرکزی با بروز عفونت خون در حد صقر، ساماندهی ورود و خروج و رعایت بهداشت دست همراهان بیمار ، استفاده هرچه کمتر از آنتی بیوتیک به عنوان امپریکال تراپی بخصوص از نسل سوم سقالسپورینهای وسیع الطیف، تغذیه زود هنگام روده ای با شیر مادر و بسیاری از اقدامات دیگری که در کنار هم میتواند میزان همه گیری عفونت بخش را کاهش دهند. ولی نکته قابل بحثی که معمولا مغفول واقع میشود و با اهمیت آن بدرستی درک نمی شود، تشکیل تیم های نظارتی و ارتقا کیفیت درون بخشی از پرسنل بخش باfi مرکزیت و رهبری پزشک بخش است. کارکرد تیمی و مشارکت امروزه بعنوان کلید راه گشای مسایل بغرنج شناخته شده است لذا برای برقراری و مداومت اقدامات پیش گفته و بهبود کیفیت مداوم حضور دایم و فعال یک تیم متشکل از پرسنل و حتا همراهان بیمار تحت استراتژیهای استاندارد مانندCPQCC,EPIQ, Team STEPPS, .....بسیار حیاتی و لازم است.

نویسندگان

مازیار وکیلی امینی

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، فوق تخصص نوزادان