مدیریت ترافیک حین وقوع زلزله از دیدگاه مدیریت در زمان بحران

[این مقاله کپی شده و ارائه کنندگان آن بدون رعایت حقوق معنوی آن را در کنفرانس ارائه نموده اند بدین جهت سیویلیکا اصل این مقاله را ارائه نمی کند] در این مقاله به بررسی دلایل بسته شدن راههای ارتباطی و ایجاد ترافیک بعد از وقوع زلزله پرداخته شده و به ارائه راهکارهایی برای کنترل ترافیک پرداخته شده است. پس از وقوع زلزله های بزرگ به علت واژگونی سازه ها حرکات زمین از قبیل روانگرایی و نشست برخی از راه های ارتباطی از حیض انتفاع خارج می شوند، از دیدگاه دیگر ترافیک عملیات نجات، سوخت و آبرسانی، تخلیه نظامی منطقه و کمک های برون شهری در زمان بحران، نیاز به شریانهای ارتباطی را افزایش می دهد [1]، جمع آوری اطلاعات راه ها، شناخت شاهراه های حیاتی و توزیع آنها با توجه به جمعیت منطقه، همینطور بررسی امکانات و توانایی های موجود و اولویت بندی آنها مهمترین مرحله در مدیریت ترافیک، در ساعتهای اولیه پس از وقوع زلزله می باشد. ابتدا طراحی شبکه شاهراه های حیاتی با توجه به تمرکز جمعیت و نیاز به کمک رسانی انجام شده و با تغییر وضعیت منطقه و گزارشات واصله باید تغییر نماید. مسلم است شناسایی فاکتورهای مهم جمع آوری اطلاعات و عملکرد های اجرایی بعد از بحران نیاز به تحقیقات گسترده ای دارد، طراحی شاهراههای حیاتی با توجه به اولویت های امداد رسانی و مدیریت به وسیله تجهیزات پیشرفته از جمله GIS و تجهیزات دیداری می توان حداکثر کارایی را در عملیات نجات انتظار داشت. شاهراه های حیاتی دسته بندی آنها و نوع ارتباط آنها با فاکتورهای استراتژیک و آبشاری یا بروز نمودن اطلاعات ترافیک مورد نیاز از مسائل حائز اهمیت مدیریت بحران می باشد. پشینهاد می گردد از طریق سیلست و خط مشی بر اساس مدیریت گسترده بومی فولر استوار است.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، راه ، ترافیک ، شریانهای حیاتی