فرھنگ صلح از زبان سخنوران ادب فارسی

صلح از مفاھیم ارزشمند و از نیازھای ھمیشگی جامعه انسانی است. دنیای امروز دنیایی است پر از تضادھا، کشمکش ھا و دشمنی ھا و آشوب ھا. بنابراین انسان امروز بیش از ھر زمان بھ آشتی و صلح و مدارا نیاز دارد. ایننیاز با ترویج فرھنگ صلح و آشتی بھتر برآورده می شود. برای ترویج و دعوت مردم بھ صلح و مدارا در جامعھ، از دیرباز تاکنون متفکران و صاحب نظران سخن گفتھ اند. سخنوران زبان و ادب فارسی نیز بھ عنوان سخنگوی عواطف و اندیشھ ھای جامعھ، در طول تاریخ در سروده ھای خویش با توصیھ بھ انسان دوستی، محبت، عشق و گذشت، مردم را بھ صلح و آرامش فراخوانده اند. در این نوشتار، از زبان فردوسی، مولانا، سعدی، حافظ، اقبال لاھوری و شھریار کھ ھر یک در زمان خود از مھمترین و نامدارترین شاعران بوده اند مفھوم صلح را بررسی و با ارائه شواھدی، نظر آنان را تحلیل کرده ایم. از نظر این شاعران، زمینھ ھای جنگ و خشونت کھ در تضاد با صلح قراردارد عبارتند از: کینھ و حسد، اختلاف دیدگاه، تعدی و درازدستی، نارضایتی مردم، قدرت پرستی و وطن پرستی افراطی. آنان برای جلوگیری از خشونت و جنگ، خواستار پرھیز از ستیزه و لجاجت نابجا، مدارا با دشمن، دفاع مشروع در برابر تجاوز و تحمل بی ادبان و جاھلان ھستند. این سخنوران، احسان و نیکی، گفتار نرم، محبت و عشق، جلب رضایت مردم از طریق عدالت و ایجادت اخوت را زمینھ ھایی برای برقراری صلح و آشتی می دانند و مردم را بھ آنھا دعوت می کنند.

کلیدواژه ها:

سخنوران ادب فارسی ، فرھنگ صلح ، صلح ، مدارا ، جنگ ، خشونت