اخلاق و صلح

جنگ و صلح دو پدیده ای است که بشر همواره در طول تاریخ با آنها روبه رو بوده و یا با مصائب آن دست و پنجه نرم کرده است. تقابل این دو مفهوم، به تقابل خیر و شر در وجود انسان باز می گردد. از سویی، انسان موجودی کمال جوست و در جست و جوی آسایش و آرامش برای کسب سعادت دنیوی و اخروی است و در این راه از انجام دادن هر کاری برای رسیدن به آن هدف غایی دریغ نمی ورزد. از سویی نیز تزاحم ها و تضادهای درونی انسان مثل کشاکش حس و عقل و تنافی منافع شخصی با منافع جمعی در قبال دیگران به عنوان عامل تضاد بیرونی باعث می شود که در مقابل دیگر موجودات بایستد تا به اهداف خود نائل گردد. لاجرم برای اینکه در دنیا درون و برون خود با مصالحه به دور از درگیری و تنش به آن هدف غایی برسد، باید در چارچوب و یک نظام بندی اخلاقی قرار گیرد. پس صلح پایدار در رعایت قواعد و بنیاد های اخلاقی است و مهم ترین هدف انبیای الهی و همچنین یکی از اهداف دین مبین اسلام، برقراری عدالت و صلح جهانی بوده است. یکی از مسائل مهم برای رسیدن به توسعه همه جانبه ضرورت و لزوم صلح و آرامش در جهان است؛ چرا که در صورت جنگ و ناامنی و فقدان صلح، منابع مادی و نیروی انسانی تباه می گردد.

کلیدواژه ها:

صلح ، اخلاق مداری ، نظام دینی ، عدالت ، انسان