مبانی وصول به نسخه ایرانی شهر پایدار

یکی از چالش هایی که از دهه ها و حتی سده های اخیر فراروی بسیاری از جوامع و از جمله جوامع جهان سوم و به طریق اولی جامعه ایران بوده است، چالش تقابل (ظاهری) بین شیوه زیست و آرا و فرهنگ جاری در کشور با نظریه ها و ایده های نو بوده است. با طرح مباحث مربوط به شیوه زیست و معماری و شهر اسلامی در کشور که در سالهای اخیر رونق گرفته است، این چالش برجسته تر شده و هر کدام طرفداران خاص خود را دارند. برخی بر تبعیت از آرا و نظریات وارداتی اصرار می ورزند، و بعضی دیگر با طرح تعابیر شهر اسلامی یا معماری اسلامی به تقابل با این اندیشه می پردازند. قابل توجه است که برخی از آراء جدید از جمله نظریه توسعه پایدار که به موضوعات محلی و فرهنگ بومی تأکید دارد، یا طرح مباحث مربوط به حفاظت از تاریخ و سنت هر جامعه به عنوان میراث فرهنگی بر اهمیت آنچه که بومی و محلی است تأکید دارد. در باره تمایزات و تفاوتهای برخورد جوامع مختلف با این موضوع نکات مختلفی و متنوعی قابل طرح هستند که هر کدام مجال مستقل و مستوفایی را طلب می کنند، و قاعدتاً شیوه برخورد ایرانیان با این موضوع (یعنی تبیین رابطه سنت و فرهنگ ایرانی با آرای جدید) نیز ویژگیهای خاص خود را دارد.مقاله حاضر بر این است تا نکاتی را در این باب مطرح نماید، و از آنجایی که پرداختن به هم موضوعات مبتلابه در یک مقاله ممکن نیست و هر مورد بحث مستقل و مستوفایی را طلب می کند، موضوع توسعه پایدار را مورد بررسی قرار داده و وجوه تمایز و تشابه آن را با شیوه زیست اسلامی و با شهر و معماری اسلامی تبیین نماید.أما ما ینْفع الناس فیمْکث فی الْأرْض:آنچه به مردم سود می‏رساند در زمین [باقی] می‏ماند (قرآن کریم، رعد:17)