بررسی کارایی علفکش توفور دی بی (بوترس) بر کنترل پیچک صحرایی (Convolvulus arvensis) در یونجه (Medicago sativa) استقرار یافته جیرفت

به منظور کنترل علف هرز پیچک صحرایی در یونجه استقرار یافته در جیرفت، آزمایشی طی ساال های 87-89 بصورت طرح بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار با 12 تیمار اجرا گردید. تیمار 1 و 2، 3 و 4 – ایمازتاپیر (پرسوئیت 10% SL) با غلظت 0/4، 0/6، 0/8 و 1 لیتر در هکتار + سیتوگیت 1 لیتر در هکتار(بعد از چین اول سال استقرار اوایل رشد علف های هرز، 5و 6– پنادیمتالین (استومپ EC 33%) به میزان 2/5 و 3 لیتر در هکتار در زمان رکود یونجه ،7- بنتازون (بازاگران SL 48%) به میزان 3 لیتر در هکتار بعد از چین اول و اوایل رشد علف های هرز،8- متریبوزین (سنکور 70% WP) 1کیلو گرم در زمان رکود یونجه، 11،10،9 و 12– توفور دی بی (بوترس - 42.3% EC) با غلضت 2، 2/5، 3 و 3/5 لیتر در هکتار پس از برداشت یونجه و اوایل رشد علف های هرز ،13– تیمار شاهد وجین در طول فصل رشد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تیمار ها اثار معنی داری بر تراکم و وزن خشک پیچک صحرایی در چین های مختلاف دارد. بوترس(دزهای 3/5 و 3 لیتر) و ایمازتایپر (1 لیتر در هکتار) بیشترین کارایی کنترل پیچک را داشتند.

کلیدواژه ها:

یونجه ، بوترس ، پرسوئیت