بررسی حقوق بشر اسلامی از منظر عرفان اسلامی

از فردای پایان جنگ جانی دوم، تمام مردم جهان و دولت ها، که از جنگ و کشتار به ستوه آمده بودند، در صدد تشکیل سازمان ملل برآمدند. از یک سوء بخشی از این سازمان، متولی حقوق بشر شد و منشوری را در سال 1948 به تصویب رساند که مشتمل بر یک مقدمه و 30 ماده می باشد. این منشور به انواع آزادی های فردی، مذهبی، برابری و کرامت انسان ها می پردازد. از سوی دیگر، کشورهای مسلمان دست به تدوین و تصویب حقوق بشر اسلامی زده اند؛ چرا که معتقدند در حقوق بشر غرب، تعارشات و نواقصی وجود دارد که نمی توان آن را در کشورهای اسلامی به طور کلی و بی قید و شرط اجرا کرد. جوامع اسلامی به دلیل فرهنگ، دین و مذهب ویژه خود نیازمند حقوقی متناسب با جامعه اسلامی خود هستند. مفهوم حقوق بشر به معنای حقوق اساسی و اولیه ای است که تمام انسان ها در آن از جهت انسانیت شریک اند. دین اسلام، دین جامع و خاتم ادیان الهی است که برای تمام شئون زندگی بشر، اعم از زندگی فردی و اجتماعی، دارای برنامه است. این مسئله با به رسمیت شناختن حقوق انسان و کرامت وی نمایان می شود که این پژوهش در جستجوی این پرسش است که برخی از حقوق مردم با عنوان حقوق شهروندی، از نگاه اسلام چگونه پاسخ داده خواهد شد؟ در نگاه ابتدایی چنین به نظر می رسد که دین اسلام با توجه به تعاریف، تاریخ و احدایثی که با خود به همراه دارد، همواره با نگاهی توام با کرامت، شان و منزلت به حقوق و هنجاری های اجتماعی انسان ها پاسخ صریح و شفاهی داده است. در این پژوهش از روش تحلیلی – توصیفی با بررسی مقالات و کتب کتابخانه ای استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

حقوق بشر اسلامی ، ایران ، قانون اساسی ، غرب ، آزادی