بهره گیری از اصول معماری پایدار در صنعت ساختمان

افزایش جمعیت و تقاضای روز افزون مسکن در کشور از یک سو و کیفیت پایین و ناکارآمدی شیوه های سنتی ساخت و ساز ساختمان از سوی دیگر، ضرورت استفاده از صنعتی سازی ساختمان را در کشور اجتناب ناپذیر نموده است. همچنین سرعت در اجرا، کاهش هزینه ها، افزایش عمر و استحکام ساختمان با توجه به زلزله خیز بودن ایران، صرفه جویی در مصرف انرژی و اشتغال زایی افراد تحصیل کرده از دیگر مزایای صنعتی شدن ساختمان سازی به شمار میرود که همگی منطبق بر اصول توسعه پایدار می باشند. امروزه حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرژیهای فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معماری شده و معماران را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز میکند. توسعه پایدار، توسعه ایی است که نیازهای اکنون را به گونه ایی برآورده نماید که توان نسلهای بعدی را جهت تامین نیاز، کاهش ندهد و از آنجا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیست بوم جهان تاثیر مستقیم خواهد داشت، تلاش در راستای رسیدن به تعامل با طبیعت و دستیابی به توسعه پایدار در این بخش ناگزیر است. در صنعت ساختمان واژه پایدار به معنای خلق طرح هایی می باشد که به دنبال یافتن راهی جهت ایجاد تعادل میان اهداف کوتاه مدت پروژه و اهداف بلند مدت سیستم های عملیاتی که حافظ منابع طبیعی و محیط زیست هستند، می باشند . ساختمان های پایدار نمایانگر رویکردی کل نگر به صنعت ساخت و ساز است که مزایای فناوری نوین را با اقدامات ساخت و سازی تایید شده ترکیب می کند و از طبیعت به عنوان ابزاری جهت ارتقای کارایی پروژه استفاده میکند. هدف این پژوهش بررسی اصول معماری پایدار و معرفی و تعیین جایگاه آن در معماری، در راستای رسیدن به یک نوع معماری متعارف در صنعت ساختمان میباشد. روش تحقیق مقاله حاضر روش تحلیلی و توصیفی می باشد. طبق بررسی های استخراج شده در این مقاله نشان می دهد که بهره گیری از اصول معماری پایدار مبنی بر همسازی با اقلیم و بهینه سازی مصرف انرژی، هویت مندی و همسازی با خصوصیات فرهنگی – اجتماعی ساکنان هر بوم، همسازی با محیط زیست و حفظ اکوسیستم ها می توان به صنعت ساختمانی پایدار دست یافت.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، توسعه پایدار ، ساختمان پایدار ، طبیعت ، صنعت ساختمان.