تبیین و بررسی نظریه های مکانیابی در معماری

فضای معماری به طور عام به فواصل میان مصالح ساختمانی اطلاق می شود که هدف آن ایجاد مامنی برای فعالیت های انسانی است به طوری که گاه این فضا کیفیت های ویژه ای می یابد و اثر هنری شناخته می شود. مکانیابی فعالیتی است که قابلیت ها و توانایی های یک منطقه یا ناحیه شهری را از لحاظ وجود زمین مناسب و کافی برای کاربردهای خاص مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد. شاخص های مورد استفاده در مکان یابی نسبت به نوع کاربرد، متفاوت هستند اما همه آنها در جهت انتخاب مکان مناسب همسو می شوند. استفاده از این شاخص ها نیاز به داشتن اطلاعات صحیح و کامل از مکان دارد و دستیابی به اطلاعات، نیازمند تحقیقات گسترده و جامعی است که پس از تجزیه و تحلیل اطلاعات، جمع آوری شده و با ارزیابی آن ها، امکان تصمیم گیری وجود دارد. دراین راستا نویسندگان،در مقاله حاضر به تبیین و بررسی نظریه های مکانیابی در معماری خواهند پرداخت. روش تحقیق مقاله حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و با استفاده از منابع کتابخانه ای و بررسی های اینترنتی به بررسی موضوع تحقیق پرداخته است. ضمن بررسی نظریه های مکانیابی در معماری در نهایت چنین نتیجه گیری شد که اصل حاکم بر نظریه ها ی مطرح شده، تعیین مکانی بهینه بر مبنای حد اقل هزینه - فاصله و زمان سفر است. بنابراین در فرایند مکانیابی فوق لازم است عوامل مختلف موثر بر این امر از جمله فرم شهر، تقسیمات درونی آن، اندازه و ساختار جمعیت، چگونگی پراکندگی جمعیت در سطح شهر و نظام دسترسی ها مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

نظریه های مکانیابی ، معماری ، پدیدار شناسی ، مکان ، فضا