بررسی روش های تأمین مالی در قالب قرارداد پرداختهای حجمی تولید و طراحی مدل پیاده سازی آن در ایران

تأمین مالی ساختار یافته، یکی از انواع روشهای تأمین مالی پروژه است که در آن تأمین وجوه و اعتبار ضمن تعامل و مذاکره فعالان و موجودیت های درگیر در تأمین مالی، از طریق انتشار اوراق صورت میپذیرد. مهمترین روشهای تأمین مالی ساختار یافته عبارتند از: اوراق بهادارسازی مبتنی بر جریانات آتی ، روشهای مبتنی بر پیش پرداخت (سلف خری)، پرداختهای حجمی تولید و تعهدات به پشتوانه بدهی . در این مطالعه ضمن بررسی مبانی روش مبتنی بر پرداختهای حجمی تولید، مدل پیاده سازی آن در ایران ارائه شده است. در این روش خریدار وجوهی را پیش از تحویل کالا به فروشنده منتقل نموده و در ازای آن، یک سهم غیرعملیاتی از دارایی های پروژه (تجهیزات و تأسیسات، ذخایر نفت و گاز یا غیره) را طلب میکند. معمولاً یک دارایی متناظر با حجم مشخص تولید نفت و گاز به خریدار منتقل میشود و فروشنده دارایی، سهم خریدار را به صورت ارزش بازده دارایی (درصدی از حجم تولید) در قرارداد ذکر میکند. با توجه به تفاوتهایی که روش پرداختهای حجمی تولید از جهت ساختار حقوقی با اوراق سلف و اجاره دارد و همچنین با درنظر گرفتن شباهتهای روشهای مذکور، دو ساختار حقوقی انتشار «اوراق مبتنی بر عقد بیع همراه با اعطای وکالت در مدیریت پروژه» یا «اوراق مبتنی بر عقد بیع همراه با شرط ضمن عقد عدم دخالت در پروژه» جهت پیاده سازی پرداختهای حجمی تولید در ایران پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

تأمین مالی ساختار یافته ، پرداختهای حجمی تولید ، قرارداد سلف ، پروژه های حوزه انرژی