بررسی موانع انتقال و به اشتراک گذاری دانش در یک سازمان ایرانی

سازمانها در حال حاضر به چگونگی انتقال دانش کارکنان در گستره سازمان بسیار اهمیت می دهند. فشار برای انتقال دانش در سازمان ها افزایش یافته است. شاید بتوان دلیل اصلی آن را تلاش سازمان ها برای دست یابی به افراد متخصصی دانست که می توانند دانشهای جدید را در مواقع مورد نیاز کسب نمایند. فرایند انتقال دانش می تواند بین دو سازمان و یا بخش های داخلی یک سازمان انجام شود. در صورتی که سازمان بتواند زیر ساختهای لازم برای انتقال دانش بین واحدهای سازمانی را فراهم نماید تا حد زیادی زمینه را برای جذب دانش بیرون از سازمان نیز فراهم آورده است. در این مقاله به آسیب شناسی انتقال و به اشتراک گذاری دانش در داخل یک سازمان ایرانی پرداخته شده است. شناسایی موانع انتقال و به اشتراک گذاری دانش در سازمانهای ایرانی می تواند اولین گام برای حل آن موانع باشد و به ایجاد زیرساختی برای حرکت به سوی سازمان های یادگیرنده کمک زیادی نماید. در مقاله حاضر موانع شناسایی شده در داخل سازمان جهت تجزیه و تحلیل دقیق تر در قالب یک مدل پیشنهادی به گروه های اصلی و فرعی دسته بندی می شوند. دسته های اصلی عبارتند از موانع فرستنده، موانع گیرنده و موانع سازمانی. در داخل این دسته های اصلی موانع دیگری در قالب گروه های فرعی طبقه بندی خواهند شد. با توجه به هدف اصلی مقاله که یافتن موانع انتقال و به اشتراک گذاری دانش در داخل سازمان های ایرانی می باشد، در چارچوب مدل پیشنهاد شده پرسشنامه ای طراحی گردیده است تا به وسیله آن بتوان مدل ارائه شده را در یک شرکت قطعه سازی آزمایش نمود. با استفاده از تجزیه و تحلیل آراء نتایجی بدست آمده از پرسشنامه، درجه اهمیت هر یک از موانع در گروه های اصلی و فرعی مشخص شده است و بدین صورت مشخص شده است که کدام یک از موانع در سازمان مورد مطالعه دارای اهمیت بیشتری می باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش ، انتقال دانش ، به اشتراک گذاری دانش ، موانع ، سازمان ایرانی ، مورد کاوی