ارتقا سلامت نظام اداری در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی

سازمان امور اداری و استخدامی کشور با همکاری مدیران، کارشناسان، مشاوران و اساتید دانشگاهی در سال 1377 به مطالعه شرایط و مختصات نظام اداری در راستای تعیین نقاط قوت و ضعف و تدوین برنامه های اصلاحی پرداخت. نتایج این مطالعه نشان داد که نظام اداری کشورمان از قابلیت های درونی در تشخیص و درک جایگاه و نقش مقتضی خود برخوردار نبوده و در نوسازی، تنظیم مجدد، تطبیق فعال و آینده نگرانه خود کارآمدی لازم را دارا نیست و به انتظارات نظام از آن به انحا مختلف پاسخ مناسب نداده است. انتشار نتایج این مطالعه مدیران و سیاستگذاران دستگاه های دولتی را به تکاپو واداشت. جنگ تحمیلی و فشارهای اقتصادی ناشی از آن پایان یافته و زمان سازندگی و پاسخگویی بهتر به مطالبات مردم فرا رسیده بود. در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی ارائه خدمات بهداشتی و درمانی مطابق با استانداردهای سازمان های بین المللی همچون سازمان جهانی بهداشت همیشه مورد توجه بوده است اما مدیریت اکثریت مراکز بهداشتی و درمانی بر عهده متخصصان پزشکی و بهداشت بوده و توجه صرف به بهبود شاخص های سلامتی باعث شده بود از جنبه های مدیریت و سازماندهی این مراکز غفلت شود. بنابراین نظام اداری وزارتخانه مورد کنکاش قرار گرفت و میزان رضایتمندی مردم در زمره شاخصهای ارزیابی واحدها وارد این بخش شدند و از مشاوره های اساتید دانشگاههای علوم مدیریت استفاده شد. یکی از مهمترین و جنجال برانگیزترین اجزای برنامه های اصلاح نظام اداری، شناسایی و رفع نقاط ضعف سلامت اداری بود. پذیرش اینکه ممکن است در واحدی فساد وجود داشته باشد به قدری مشکل بود که با هر اقدامی حتی برگزاری جلسات آموزشی در این مورد مقاومت شد.