تخصیص بهینه منابع انرژی در ایران با رویکرد زیست محیطی

این تحقیق با استفاده از یک مدل برنامه ریزی خطی به تخصیص بهینه منابع انرژی کشور به بخش های مختلف شامل خانگی- تجاری، حمل و نقل، صنایع، کشاورزی، صادرات، تزریق به مخازن نفتی و نیروگاه ها به عنوان تولید کننده انرژی ثانویه پرداخته است. از داده های مربوط به سالهای 1346 تا 1387 برای پیش بینی تقاضای انرژی بخش هاس مختلف مصرف و بررسی اعتبار مدل استفاده شده است و با درنظر گرفتن منافع زیست محیطی و با هدف حداقل کردن انتشار گازهای گلخانه ای حاصل از مصرف حامل های مختلف انرژی در بخش های مختلف مصرف، تخصیص نفت و گاز طبیعی طی سالهای 1390 تا 1400 مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج حاصل از این تحقیق، راهکارهای مناسبی را در اختیار برنامه ریزان و تصمیم گیران، برای برنامه ریزی مناسب در خصصو تخصیص بهینه منابع انرژی کشور قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

تخصیص منابع انرژی ، برنامه ریزی خطی ، گازهای گلخانه ای ، پی بینی