بیوتکنولوژی و ضرورت برنامه ریزی آن برای آینده ایران

در قرن حاضر ،رویکرد جدید به محیط زیست، به عنوان بخش مهمی از سرمایه ملی وهمچنین مفهوم توسعه پایدار، از مهمترین دغدغه های بشر می باشد . با توجه به اینکه منابع محیط زیست بخشی از سرزمین می باشد، لذا سرزمین ما فقط بر اثر حمله و تصرف بیگانگان از بین نمی رود و فرهنگ ملی نیز تنها بر اثر نفوذ تمدن بیگانگان مورد تهدید قرار نمی گیرد، بلکه ایرانیان بر اثر بهره برداری غیر اصولی از منابع طبیعی نقش مهمی در نابودی فرهنگ و تمدن خود ایفا می نمایند . بنابر این حفاظت و حمایت از منابع طبیعی کشور و اشاعه فرهنگ زیست محیطی وظیفه ملی و دینی هر ایرانی است . در این راستا به کمک علم وفناوری و توان مالی کافی می توان کویر سوزان را به فضایی سبز تبدیل کرد و حفظ و نگهداری آن بستگی به میزان علاقه به طبیعت و همبستگی ملی دارد . بیوتکنولوژی از جمله فناوری هایی است که در آینده نقش بسیار مهمی را در پویایی و تحرک کشور و تداوم رشد اقتصادی ایفا خواهد کرد . از این رو جه ت روشن شدن اهمیت زیست فناوری در کشور وظیفه خود دانستم ابتدا در باره تعاریف، مفاهیم ، تاریخچه بیوتکنولوژی ، موانع پیشرفت دانش بیوتکنولوژی در ایران و مخالفت های کاربرد آن در بعضی زمینه ها، مطالبی بیان شود . سپس ضمن ارایه راهکارها برای رهایی از نگرانی های مو جود، نسبت به نقش این فناوری در بهبود وضع کشاورزی و منابع طبیعی از جمله احیای مراتع و جنگ لها ، حفظ تنوع گونه های گیاهی و جانوری در مناطق کویری و بیابانی ، تولید متابولیت های ثانویة گیاهی (شامل داروهای گیاهی ) وچشم انداز آن در جهان، مطالبی ارایه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

آینده ایران ، بیوتکنولوژی ، توسعه پایدار ، منابع طبیعی