تاثیر کمربند سبز بر کاهش حرکت ریز گردها مطالعه موردی شهر زابل

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 533

فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

IRURBAN01_085

تاریخ نمایه سازی: 22 دی 1396

چکیده مقاله:

اکنون پدیده گردوغبار به یکی از معظلات زیست محیطی تبدیل شده که ریشه در دخالت غیر مسولانه در طبیعت دارد .عوامل و منابع بسیار در ایجاد گرد وغبار و انتقال آن به استانهای کشور وجود داشته و شناخت کافی از این عوامل، منشاء شکل گیری و زمان وقوع آنها، نقش اساسی در کاهش خسارات آنها دارد. بطور کلی ریزگردها شامل عناصر معدنی خاک حاصل از فرسایش آبی و بادی که در نتیجه خشکسالی های متمادی بوجود می آید و توسط باد همراه با عناصر آلاینده در هوا منتشر و به دیگر نقاط انتقال میابد. کمربند سبز در جلوگیری و کاهش آلودگی هوا که در بالا ذکر شد نقش اساسی دارند. بطور مثال یک درخت صدساله راش با 2.5 تن زن )وزن چوب خشک( در طول عمر خود 12.5 میلیون متر مکعب گاز کربنیک هوا را جذب کرده است تا بتواند این مقدار چوب را تولید کند. همچنین کمربند سبز باد حامل ذرات ریز را جذب می کنند و می توانند در هر هکتار جنگل تا 68 تن گرد و غبار را در هر بار در خود رسوب دهند. این موضوع برای مناطق بیابانی و شهر زابل که مورد تهاجم شن های روان قرار می گیرند. بسیار حایز اهمیت است چون با ایجاد کمربندسبز می توان از ورود گرد غبار به داخل شهر زابل جلوگیری کرد. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر ایجاد کمربند سبز بر کاهش حرکت ریزگردها در شهر زابل می باشد و روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی – تحلیلی و برگرفته از منابع و اسناد کتابخانه های معتبر می باشد که در نهایت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج بررسی حاکی از آن است که وقوع خشکسالی در زابل باعث کاهش شدید پوشش گیاهی گردیده است. کاهش انبوهی و شادابی گیاهان مرتعی در حاشیه شمالی دشت و سطح دریاچه هامون صابری و پوزک و همچنین عدم کشت و کار در دشت زابل بدون تردید اصلی ترین علت تشدید حرکت گرد و غبار در زابل بوده است. و همچنین چون شهرستان زابل با محدودیت کمبود آب و سست شدن خاک ها مواجه است پس راهکار کمربند سبز در مقابل حرکت ریزگردها کافی نیست به همین جهت برای حل این معضل و همچنین با توجه به اثرات بهداشتی و زیست محیطی ریزگردها ، باید به منظور کنترل و کاهش آنها اقداماتی صورت گیرد.

نویسندگان

اسماعیل نصیری هنده خاله

دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور

مرضیه سالاری نیا

دانشجو کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه هنر