بررسی تاثیر متقابل عوامل پوشش گیاهی و اقتصادی و اجتماعی در روند ایجاد کانون های بحرانی و تشدید فرسایش بادی در استان قزوین

بیش از دو سوم مساحت ایران شامل اراضی خشک و نیمه خهشک می با شد بهره برداری بی رویه و غیراصولی بشر از منابع خاک، آب و پوشش گیاهی، همچنین تاثیر عوامل طبیعی به خصوص استیلای خشکسالی های طولانی مدت در طی نیم قرن اخیر موجب تقلیل حاصلخیزی خاک، کاهش ظرفیت منابع پوشش گیاهی، جنگلی و افت سطح آب زیرزمینی به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک شده که این امر سبب گسترش اراضی بیابانی می گردد این مناطق به علت ناپایداری ضعیف لایه های سطحی خاک، وزش باد، رطوبت کم و وضعیت نامناسب پوشش گیاهی، مکان مناسبی برای ایجاد فرسایش بادی می باشد . استان قزوین به علت دارا بودن شرایط فوق استعداد فرسایش بادی و گسترش اراضی بیابانی را دارد. دراین تحقیق با بررسی و مقایسه وضعیت پوشش گیاهی مربوط به سالهای 1366، 1377، 1380 با استفاده از تصاویر ماهواره ای و عملیات میدانی، با شناسایی واحدهای اراضی مطالعات خاکشناسی ، اقتصادی و اجتماعی منطقه مکانهای حساس به فرسایش بادی شناسایی گردید. با بررسی های به عمل آمده مشخص شد که وضعیت پوشش گیاهی از سال 1366 لغایت 1380 سیر قهقرایی داشته است و بر وسعت اراضی افزوده گردیده است.

کلیدواژه ها:

پوشش گیاهی ، تراکم جمعیتی ، اقتصادی و اجتماعی ، فرسایش بادی و استان قزوین