مطالعه تطبیقی قوانین و مقررات گردشگری جمهوری اسلامی ایران و ترکیه (با رویکرد قوانین راهنمایان گردشگری)

قوانین و مقررات گردشگری یکی از عوامل موثر در توسعه گردشگری که دولت ها در آن دخیل می باشند . سازمان گردشگری متولی امر گردشگری در هر کشوری اولین و مهمترین بخش ساختاری گردشگری آن کشور را تشکیل می دهد . دفاتر گردشگری و راهنمایان گردشگری ، از مهمترین واسطه های بخش گردشگری بشمار می آیند زیرا گردشگر به طور مستقیم با آنها ارتباط برقرار کرده و از خدمات ارائه شود توسط آنان بهره می برد. بررسی تطبیقی قوانین کشورهای مختلف می تواند نقش بسزایی در پیدا کردن نقاط ضعف و نارسایی های مقرراتی در هر کشور باشد . با توجه به قوانین گردشگری کشورهای توسعه یافته از منظر گردشگری، می توان به یکی از عوامل مهم و تاثیر گذار بر این صنعت واقف گشت. به طور کلی مطالعه تطبیقی قوانین گردشگری سایر کشورها کمک می کند با توجه به نیازهای کشور، بهترین و مناسب ترین مفاد قانونی استخراج و در قوانین داخلی بکارگرفته شوند . بنابر این بررسی کارایی قوانین گردشگری کشورمان که با موارد عنوان شده مرتبط باشند و مقایسه این قوانین با کشور همسایه ترکیه ، که از کشورهای توسعه یافته در امر گردشگری می باشد ، از اهمیت بسزایی برخورداراست. در این مقاله به بررسی آیین نامه راهنمایان گردشگری کشورمان که مصوب پنجم مهرماه سال 1354 خورشیدی است و در زمان فعالیت وزارت اطلاعات و گردشگری ایران تنظیم و مصوب شده است و قانون راهنمایان گردشگری ترکیه با شماره قانون : 6326که در تاریخ 2012/06/07 توسط وزارت فرهنگ و گردشگری این کشور تصویب شده است،می پردازیم .

کلیدواژه ها:

تطبیق ، قوانین و مقررات ، گردشگری ، راهنمایان گردشگری