بهینه سازی پوشش نقطه ای و اتصال پذیری در شبکه های حسگر بی سیم با کاهش تعداد حسگرهای فعال با استفاده از الگوریتم ژنتیک

در سالهای اخیر شبکه های حسگر بی سیم با توجه به کاربردهای بسیاری که دارند، مورد توجه محققین قرار گرفته است. یکی از مسائل مهم در این شبکه ها مساله پوشش به عنوان یکی ازپارامترهای کیفیت خدمت می باشد. در اینمقاله به مشکل یافتن یک مجموعه ازگره های پوششی بهینه برای یک پوشش نقطه ای با استفاده از حذف موثر گره های اضافی پرداخته شده، که در آن ارتباط و اتصال پذیری بین گره های فعال نیز تضمین شده است. با استفاده از الگوریتم ژنتیک تعداد گره های فعال در یک مجموعه که پوشش نقاط مورد نظر را انجام می دهند، مینیمم شده است. با کاهش تعداد حسگرهای یک مجموعه، انرژی بیشتری ذخیره شده و در نتیجه طول عمر شبکه نیز افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

اتصال پذیری ، الگوریتم ژنتیک ، شبکه حسگر بی سیم