بازآرایی بهینه سیستم های توزیع به صورت توامان با تخصیص بهینه ی ظرفیت واحدهای تولید پراکنده به منظور کاهش تلفات، هزینه بهره برداری و آلاینده های گازی و بهبود پروفیل ولتاژ

با توجه به اهمیت انرژی و آلودگی های زیست محیطی، محدودیت سوخت های فسیلی، نوآوری های فنی و اقتصادی و نگهداری نیروگاه های بزرگ و تلفات زیاد شبکه های سراسری انتقال و توزیع سبب گردید تا تامین انرژی از طریق منابع تولید پراکنده صورت می پذیرد. واحدهای تولید پراکنده تاثیرات مثبتی بر روی عملکرد سیستم توزیع دارند که از جمله ی آنها میتوان به کاهش تلفات سیستم، بهبود پروفیل ولتاژ و بهبود قابلیت اطمینان سیستم نام برد. تاثیرات مثبت یادشده منوط به مشخصات، فناوری و مکان اتصال به شبکه ی این واحدها می باشد. این امر موید ضرورت مکانیابی و تعیین ظرفیت بهینه ی منابع تولید پراکنده در پرتو کمترین هزینه های بهره برداری می باشد. تا کنون محققین بسیاری بر اساسپارامترهای مختلف نظیر کاهش تلفات، بهبود پایداری ولتاژ و مسایل کیفیت توان به مکانیابی و تعیین اندازه ی بهینه ی منابع تولید پراکنده پرداخته اند. لازم به ذکر است که قسمت عمده ی این مطالعات مربوط به کاهش تلفات سیستم توزیع می باشد. بازآرایی شبکه توزیع همزمان با تخصیص بهینه ی منابع تولید پراکنده، یک مسئله ی پیچیده غیرخطی با وجودچندین هدف متفاوت و محدودیت های فنی مختلف می باشد که می تواند مزایای زیادی را برای شبکه به همراه داشته باشد. در این مقاله به بررسی دو مقوله ی مهم برای سیستم توزیع پرداخته شده است. کاهش تلفات توان، افزایش شاخص پایداری ولتاژ، کاهش هزینه کل و کاهش آلودگی زیست محیطی چهار تابع هدف در نظر گرفته شده برای این مسئله می باشند.همچنین محدودیت هایی مثل ولتاژ باس ها، جریان خطوط، حفظ ساختار شعاعی شبکه، سطح نفوذ تولیدات پراکنده و ... به عنوان قیود مسئله تعیین شده اند.

کلیدواژه ها:

شبکه ی توزیع ، تلفات ، پروفیل ولتاژ ، بهینه سازی ، انفجار بزرگ و فروپاشی بزرگ ، بازآرایی ، تولید پراکنده