بررسی اثرات سطوح مختلف سایکوسل و نیتروژن بر عملکرد کمی گندم در منطقه بوشهر

سایکوسل از گروه ترکیبات اوتیومی بوده از مصرف ترین کند کننده های رشد گیاهی به ویژه در اروپا بوده و امروزه جهت کاهش خوابیدگی و کنترل رشد و رویشی گیاهان زراعی به ویژه غلات کاربرد فراوانی پیدا کرده است. به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف سایکوسل و نیتروژن بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم در منطقه بوشهر، آزمایشی بصورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی، در سال زراعی 1393-94 به اجرا در آمد. تیمارهای آزمایش شامل کود نیتروژن A در سطوح 25،0،50و100 کیلوگرم در هکتار و فاکتور سایکوسل B به صورت محلول پاشی در سطوح 0،1و2 گرم در لیتر با 12 تیمار و 3 تکرار تکرار بود. نتایج حاصل از تجزیه داده ها نشان داد که اختلاف معنیداری در سطح1 درصد در عملکرد دانه وجود داشت، بیشترین میزان وزن هزار دانه مربوط به تیمارS2N4 به میزان 69/73 گرم و کمترین وزن هزار دانه مربوط به تیمار S1N3 به میزان 70/24 گرم، بیشترین عملکرد دانه مربوط به تیمار S1N4 به میزان 3682 کیلوگرم در هکتار و بیشترین شاخص برداشت مربوط به تیمار S1N4 به میزان 57/83 درصد و کمترین شاخص برداشت مربوط به تیمار S1N2 به میزان 45/01 درصد به دست آمد. مصرف 100 کیلوگرم در هکتار نیتروژن و 1 گرم در لیتر سایکوسل در این بررسی جهت حداکثر عملکرد اقتصادی گندم قابل توصیه است

کلیدواژه ها:

سایکوسل ، نیتروژن ، عملکرد ، گندم ، بوشهر