بررسی رابطه بین استرس شغلی و رضایت شغلی با سلامت روان پرستاران بخش های ویژه با سایر بخش های بیمارستان های شهر زابل

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین استرس شغلی و رضایت شغلی با سلامت روان پرستاران بخش های ویژه با سایر بخشهای بیمارستان های شهر زابل بوده است. روش انجام این پژوهش توصیفی- پیمایشی از نوع همبستگی میباشد. جامعهی مورد پژوهش کلیه پرستاران بیمارستان های شهرستان زابل بوده است. تعداد پرستاران جامعه 360 نفر می باشند که بر اساس جدول مورگان 186 نفر به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. در این پژوهش ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد استرس شغلی موسسه بهداشت و ایمنی، رضایت شغلی سوسان و پرسشنامه سلامت روان گلدبرگ می باشد. دادههای به دست آمده با استفاده از شاخص های آماری نظیر میانگین، ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t تک گروهی و گروه های مستقل و تحلیل واریانس یک طرفه و رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که: میانگین استرس شغلی پرستاران بخش های ویژه در حد زیاد می باشد. در صورتی که میانگین رضایت شغلی و سلامت روان آنها در حد کم بدست آمد. ولی میانگین استرس شغلی پرستاران سایر بخش ها در حد متوسط همچنین میزان رضایت شغلی و سلامت روان آنها در حد متوسط مشاهده شد. بین استرس شغلی و رضایت شغلی و سلامت روان رابطه منفی و معناداری وجود دارد. ولی بین رضایت شغلی و سلامت روان رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد. ابهام در نقش تنها متغیری بود که وارد الگوی پیش بینی شده است و توانسته است بیشترین پیش بینی را از رضایت شغلی و سلامت روان داشته است. میانگین میزان استرس شغلی پرستاران زن و مرد تفاوت معنادار نمی باشد. ولی بین میانگین رضایت شغلی و سلامت روان پرستاران زن ومرد تفاوت معنی داری مشاهده شد. همچنین در میزان استرس شغلی، سلامت روان ورضایت شغلی با توجه به سطح تحصیلات و سابقه خدمت پرستاران تفاوت معناداری مشاهده نشد

کلیدواژه ها:

استرس شغلی ، رضایت شغلی و سلامت روان