بررسی و تحلیل نقش حاشیه نشینی در بروز آسیب های اجتماعی

گسترش فیزیکی نابسامان و بی رویه شهرها یکی از مشکلات شهر و شهرنشینی جهان سوم در دوران معاصر می باشد به طوری که طی فرآیندی مداوم محدوده های فیزیکی فضاهای کالبدی شهر ادوات عمودی و افقی به لحاظ کمی و کیفی رشد می یابد و اگر این روند سریع و بی برنامه باشد ترکیبی نامتناسب از فضای شهری مشکل زا خواهد انجامید. در جهان امروز پدیده حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی در کلان شهرها امری استنادات قضیه از جمله چالش های فرا روی مدیریت شهری است. اهنگ شتابان مهاجرت های بی رویه از روستا به شهر علاوه بر دامن زدن به نابسامانی های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی ، حاشیه نشینی شهری را نیز پدید آورده است. در واقع فقر روستایی به فقر شهری با کلیه محدودیت های آن تغییر مکان می دهد. شتاب گرفته و مهاجرت های داخلی و افزایش سریع جمعیت شهری به پیدایش صورت های گوناگون حاشیه نشینی در داخل محدوده و خارج از محدوده های شهری و نیز در بافت های انحطاط یافته فقیرنشین شهرهای بزرگ می انجامد. در محلات حاشیه نشین نرخ جرایم و بزهکاری به علت تراکم بالای جمعیت، فقر فزاینده و شکستگی ساختارها و ایجاد گسست های اجتماعی، تضعیف پیوندهای اجتماعی و همچنین رهایی افراد از فشار افکار عمومی و کنترل رسمی، بالا ارزیابی می شود . در واقع می توان اطهار داشت که نسبت معنی داری بین حاشیه نشینی (سکونتگاه های غیررسمی) با جرم و آسیب های اجتماعی وجود داشته و مناطق حاشیه نشین مثابه جزیره های آسیب زای شهری ، از منابع اصلی جرم و بزهکاری به شمار می آیند. این مقاله به بررسی و تحلیل بخش حاشیه نشینی در بروز آسیب های اجتماعی می پردازد و تلاش دارد ضمن تحلیل چند بعدی این مسئله، به معرفی سیاست ها و راهبردهای اجرایی به منظور پیشگیری از جرم و انحرافات اجتماعی در مناطق حاشیه نشینی بپردازد.

کلیدواژه ها:

شهر ، حاشیه نشینی ، سکونتگاه های غیررسمی ، جرم ، آسیب های اجتماعی