رابطه خودپنداره و خودکارآمدی دانش آموزان آسیب دیده بینایی و شنوایی

هدف: با توجه به اهمیت تعلیم و تربیت کودکان استثنایی، پژوهش حاضر رابطه خودپنداره با خودکارآمدی دانشآموزان آسیب دیده بینایی و شنوایی مقطع متوسطه شهرستان زاهدان در سالتحصیلی 93 -92 است. روش: جامعه آماری تعداد 90 نفردانش آموزان آسیب دیدهی بینایی و شنوایی می باشد که با روش سرشماری تمامی افراد جامعه به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه خودپنداره ساراسوات و خودکارآمدی عمومی شرر می باشد، که پایایی آنها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ 82% و 83% برآورد گردیده است. یافته ها: پژوهش نشان می دهد، بین خودپنداره و خودکارآمدی این دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد. همچنین خودپنداره و خودکارآمدی این دانش آموزان در وضعیت مطلوبی قرار دارند ولی از نظر خودکارآمدی دانش آموزان آسیب دیدهی بینایی در وضعیت بهتری قرار دارند و عامل جنسیت در وضعیت دو متغیر تأثیری ندارد. نتیجهگیری: آشنایی با توانایی ها و ویژگی های این افراد در سال های اخیر و استفاده از نیروهای متخصص در زمینه آموزش کودکان استثنایی سبب افزایش ویژگی های شخصیتی مثبت در آنان گردیده است.

کلیدواژه ها:

خودپنداره ، خودکارآمدی ، آسیب دیدهی بینایی ، آسیب دیدهی شنوایی