طراحی و بررسی توزیع تنش ایمپلنت های دندانی جاذب تنش در استخوان با استفاده از آنالیز المان محدود

امروزه به منظور جایگزین کردن عملکرد دندان از دست رفته، از یک ریشه مصنوعی دندان به نام ایمپلنت دندانی استفاده می شود. در فصل مشترک بین استخوان فک و ریشه دندان طبیعی، یک بافت نازک انعطاف پذیر با قابلیت جذب نیرو به نام لیگامان پریودنتال وجود دارد. این لیگامان نه تنها ریشه دندان را به استخوان فک محکم متصل می کند، بلکه نیروهای اعمالی حین جویدن را جذب و تنش تولیدی را در استخوان توزیع می کند. در مقایسه با دندان طبیعی، هیچ لیگامان پریودنتالی بین ایمپلنت و استخوان اطراف آن وجود ندارد. بنابراین، ایمپلنت به دلیل س اختار سفت و سخت خود نیروهای اعمالی را به طور مستقیم به استخوان انتقال می دهد که این امر موجب تمرکز تنش در استخوان می شود و احتمال تحلیل رفتن استخوان و شل شدن ایمپلنت را در پی دارد. هدف از این پژوهش طراحی یک ایمپلنت جدید با تغییر پارامتر های مهم طراحی مانند هند سه و جنس مواد است تا جایگزینی برای بخشی از رفتار مکانیکی لیگامان پریودنتال در دندان طبیعی باشد. به همین منظور، یک مدل ایمپلنت استاندارد و دو مدل ایمپلنت جدید با قابلیت جذب تنش ناشی از اضافه کردن اجزای انعطاف پذیر، طراحی و با تحلیل المان محدود بررسی شده است. جنس اجزای جاذب تنش پلی یورتان با سه درجه سختی 90A ، 80A و 95A انتخاب شده است پس از بررسی نتایج حاصل از آنالیز المان محدود، ایمپلنت های جاذب تنش، در بهترین حالت میزان بیشینه تنش را در استخوان متراکم، به طور قابل توجهی و به میزان تقریبا 31 . در مدل اول جاذب تنش و در استخوان اسفنجی به میزان 24 / 6 ٪ در مدل دوم جاذب تنش کاهش دادند. در نهایت مدل های ایمپلنت جاذب تنش پیشنهاد شده در این مطالعه رفتار مطلوبی را از نظر تقلید بخشی از رفتار لیگامان پریودنتال، به منظور کاهش تنش در بافت استخوانی نشان دادند.