نکات حقوقی در درمان بیماران سرطانی

مدت ها تصور بر این بود که برای توجه دادن عموم مردمان بی توجه به سلامت جسمی و روانی، باید از شیوه ی سلامت هراسی بهره برد. مراد از سلامت هراسی آن است که آمار بیماری و حتی مرگ را به مدد ثانیه شمارها چنان به رخ بکشانیم تا هراسی مدام را به جان مردمان بیاندازیم که در دایره ی قسمت، هر لحظه ممکن است قرعه ی بیماری به نام ما افتد. از منظری فلسفی ، مرگ اندیشی یادمان می دهد که قریب ترین اتفاق در کمینمان، مرگ است و بس. اما اینکه برای تحذیر و تنبیه کسانی که مبالاتی به سلامتشان ندارند، سلامت هراسی را به جان همه ی مردمان بیاندازیم، امری موجه و اخلاقی نیست. آن روی سلامت هراسی، بی اعتمادی به حوزه ی طبابت است چنان که که آدمی در دالان تو برتوی بیماری گم و رها می شود. این روزها به نظر می رسدبیش از آنکه سلامت هراسی ، مردم را به سلامتشان معطوف کند، آن ها را بی خیال سلامت و چکاب و آزمایششان می کند تا چیزی از توش در نیاد . اینکه در تبلیغات و تذکرات عمومی ، آمارهای مختلف رو کنیم که مثلا از هر چند نفری که در این سالن حضور دارند فلان درصد مبتلا به سرطان می شوند یا در هر ساعتی که می گذرد چند نفر عطای سلامت را به لقای بیماری می بخشد ، بیش از آنکه مردمی سالم تربیت کند مردمانی هراسناک به بار می آورد که بسیار ممکن است برای فرار از دشواری ماجرا، بی خیال سلامت شوند. سلامت هراسی، دوستی میان ما و تن و روانمان را شکرآب می کند و آدمی را از خودش گریزان می کنم. تردید نکنیم که آب سلامت با اضطراب اجتماعی به یک جو نمی رود. حواسمان باشد که برای توجه دادن مردم به سلامت خویش، از مغالطه ی کوچک نمایی ، مغالطه بزرگ نمایی و حتی مغالطه ی توسل به آمار استفاده نکنیم