تبیین اوقات فراغت بر پای مدل کار انسان

مقدمه: بنابر مبانی کاردرمانی، اوقات فراغت به عنوان بخشی از کار، با سلامت ارتباط دارد. اما یکی از نخستین حیطه های کاری است که بنا بر دلایل مختلف مانند تاثیر پیامدهای بیماری و نیز ماهیت غیراجباری و اختیاری بودن آن، از طرف بیماران نادیده گرفته یا ترک می شود.سابقه و هدف: به دلیل فقدان مدل های نظری و تجربی کارآمد برای تبیین عوامل موثر بر گذراندن اوقات فراغت که بر اساس آن بتوان برنامه ها وشیوه های مداخله ای علمی و عملی را توسعه و مورد استفاده قرار داد، در این پژوهش تلاش می شود برپای مدل کار آدمی که یکی از معتبرترین نظریه های کاردرمانی است؛ مدلی برای شناسایی و مکانیزم عوامل موثر بر کاهش یا افزایش آن توسعه داد.مواد و روش ها: نمونه 150 نفری از بیماران ام اس به روش نمونه گیری در دسترس پرسشنامه اوقات فراغت بیماران ام اس و آزمون خود ارزیابی کاری و فرم محیط (مقیاس خودارزیابی کاری) توسط بیماران تکمیل گردید. برای آزمون برازندگی مدل های گسترش یافته برای اوقات فراغت در گروه های مختلف از مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد.یافته ها: همه ضرایب (استانداردشده) مسیر بین متغیرهای برونزا و درونزای مدل از لحاظ آماری معنادار است. بدین‎ترتیب که دو متغیر اراده و خوگیری با ضرایب مسیر مثبت (به ترتیب برابر با 32/0 = 1γ ، 46/0 = 2γ) از طریق متغیر محیط بر اوقات فراغت تاثیر می‎گذارد.نتیجه گیری: در زمینه اوقات فراغت، به گونه اختصاصی شد و زمینه بهبود و افزایش مشارکت در اوقات فراغت را از طریق روشهای کاردرمانی فراهم آورد تا درمانگران بتوانند با سهولت بیشتر و هزینه و زمان کمتری مداخلات درمانی مناسب در زمینه اوقات فراغت بیماران MS بر پای متغیرهای مدل کار آدمی (اراده، خوگیری، ظرفیت عملکرد و محیط) و ارتباطات میان آن ها طراحی و انجام دهند.

کلیدواژه ها:

اوقات فراغت ، مدل کار آدمی ، مدل یابی معادلات ساختاری