بررسی زبری سطحی و تخلخل پوشش های هیدروکسی آپاتیت پلاسما اسپری شده

در این تحقیق، انواع پوشش هایه یدروکسی آپاتیت به کمک تکنیک پلاسما اسپری و تغییر دو پارامتر توان پلاسما و فاصله اسپری، توسط پودر هیدروکسی آپاتیت با بلورینگی و خلوص بالا روی زیرلایه آلیاژ Ti-6Al-4V با زبری سطحی مطلوب لایه نشانی گردید و دو خاصیت تخلخل و زبری سطحی پوشش به ترتیب به وسیله روش غوطه وری (ارشمیدس) و پروفیلومتری سطحی اندازه گیری شد . نتایج به دست آمده مؤید آن بود که امکان تهیه پوشش هایی با درصد تخلخل و زبری سطحی، به ترتیب در محدوده 10/7-50% و μm12/5-8/7 وجود دارد. با افزایش فاصله اسپری و/ یا توان پلاسما، درصد تخلخل پوشش کاهش می یابد در صورتی که زبری سطحی در فواصل اسپری و توان کم و متوسط با افزایش روبرو می شود هر چند که، در بالاترین توان پلاسما، با افزایش فاصله اسپری، زبری سطحی کاهش می یابد. بررسی مرفولوژی سطح پوشش ها حاکی از آن بود که تغییر دو خاصیت فوق به میزان ذوب شدن ذرات، جدا شدن ذرات ذوب نشده یا به طور جزئی ذوب شده از یکدیگر و چگونگی پخش شدن مجموعه قطرات برخوردکننده به زیرلایه (Splats) وابسته است . از بررسی های انجام شده نتیجه گرفته شد که پوشش مطلوب، از نقطه نظر درصد تخلخل و زبری سطحی (پوشش با زبری سطحی بالا به منظور افزایش سرعت اتصال سطح پوشش به بافت میزبان در زمان های اولیه کاشت در بدن و درصد تخلخل پایین جهت دستیابی به استحکام اتصال بالاتر و انحلال کمتر در اثر مجاورت با مایعات بدن )، هنگامی حاصل می گردد که بهترین توافق میان جدا شدن ذرات و پخش شدن Splats روی زیرلایه به طور کامل برقرار گردد به طوری که در عین پخششدگی مناسب، ذوب شدگی بیش از حد رخ ندهد.

کلیدواژه ها:

تخلخل ، زبری سطحی ، پوشش های هیدروکسی آپاتیت ، پلاسما اسپری