تأثیر عملیات سطحی ساچمه زنی بر رفتار خوردگی فولاد زنگ نزن 316L در محلول رینگر

فولادهای زنگ نزن از پرمصرف ترین بیومواد مورد استفاده در ساخت کاشتنی های ارتوپدی هستند. جهت سازگاری آن ها با محیط بدن، به بهبود خواص سطحی و رفتار خوردگی آن ها توجه ویژه ای می شود. در این تحقیق تأثیر عملیات سطحی ساچمه زنی بر رفتار خوردگی فولاد زنگ نزن 316L در محلول رینگر بررسی شد. بدین منظور نمونه های فولادی به مدت 5،10،15،20 و 25 دقیقه ساچمه زنی شدند. آزمایش های الکتروشیمیایی بر روی نمونه هاه قبل و پس از عملیات ساچمه زنی انجام شد. پتانسیل مدار باز (OCP) نمونه ها پس از گذشت 2 ساعت زمان تعادل، به مدت 300 ثانیه در محلول رینگر اندازه گیری شده و آزمایش ولتامتری سیکلی (CV) با سرعت اسکن 5mV/s انجام گرفت. نتایج نشان داد با انجام عملیات ساچمه زنی میزان پتانسیل فروپاشی لایه ی پسیو نسبت به نمونه ی ساچمه زنی نشده کمتر شده و دانسیته جریان پیون افزایش یافته که این نشان دهنده ی کاهش مقاومت به خوردگی حفره ای پس از عملیات ساچمه زنی می باشد. با افزایش زمان ساچمه زنی تا 10 دقیقه این روند همچنان ادامه مییابد. ولی در زمانهای بالاتر میزان پتانسیل فروپاشی لایه ی پسیو افزایش یافته و دانسیته ی جریان خوردگی کاهش می یابد این روند آنقدر ادامه می یابد که حتی شرایط مقاومت خوردگی حفره ای بهتر از نمونه ساچمه زنی نشده می شود. مورفولوژی سطوح بعد از عملیات ساچمه زنی با میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) بررسی شد.

کلیدواژه ها:

فولاد زنگ نزن 316L ساچمه زنی ، لایه ی پسیو ، ولتامتری سیکلی