نقدی بر فعالیت آموزشی آکادمیک در حوزه طب ایرانی

در طول حیات بشریت، علم پزشکی به عنوان طلایه دار کاروان علم، فراز نشیب های مختلفی را در ادوار مختلف تاریخی سپری کرده است. آموزه های طبی از زمان بقراط افلاطون ارسطو تا به زمان پزشکی مدرنیته امروزه همواره مورد توجه اندشمندان قرار گرفته است چراکه پیوستگی ناگسستنی با حفظ جان سلامت انسان ها داشته است. در این میان طب سنتی ایرانی با گنجینه ای از علم معارف طبی، تجربی، فلسفی حکمی داشتن مشاهیری چون شیخ الرییس ابوعلی سینا، رازی علی بن عباس مجوسی اهوازی درخشش بی نظیری را در سابقه علم پزشکی به خود اختصاص داده است. اگرچه طی چند دهه در تاریخ کشور ما، طب سنتی ایرانی به بهانه به روز شدن علوم پزشکی مغفول واقع گشت مورد بی مهری قرار گرفت اما شروع دوباره فعالیت طب سنتی به صورت آکادمیک در دهه گذشته، نقطه عطفی در جان گرفتن دوباره این درخت کهن در خاک این مرز بوم داشت. تاسیس دانشکده ها گروه های طب سنتی در دانشگاه های علوم پزشکی، ایجاد دفتر طب سنتی در وزارت بهداشت، درمان آموزش پزشکی پذیرش دانشجو در مقطع دکترای تخصصی از نقاط مثبت یک دهه فعالیت آکادمیک طب سنتی محسوب می گردد. این روند برای رشد توسعه طب ایرانی در کشور ما اگرچه لازم است اما کافی نمی باشد. در سطح آموزش انتظار می رود جهت ارتقاء کیفی مهارت های بالینی کاربردی بودن مباحث تعلیمی جهت پزشکان، تغییری در مدل مقطع پذیرش دانشجو از PhD به دستیاری صورت گیرد. دستیاری شدن این رشته با توجه به گستردگی حوزه مداخلات درمانی آن در انواع بیماری ها نظیر گوارش، اعصاب روان، نورولوژی، اطفال، زنان پوست ضروری می باشد؛ این درحالی است که هم اکنون واحد کاروزی بخش بسیار کوچکی از دوره PhD را به خود اختصاص داده است. گذراندن بخش های مختلف بالینی در بیمارستان ها کلینیک های تخصصی در قالب دستیاری سبب تعامل بیشتر طب سنتی ایرانی طب کلاسیک می گردد زمینه پژوهش های مشترک بین رشته ای را نیز فراهم می گرداند.

کلیدواژه ها:

طب ایرانی ، آموزش ، دستیاری