مروری بر روش های نوین مقابله با بیماری لکه سفید در میگو

مقدمه: در اوایل دهه 1970 پرورش میگو به طور چشمگیری به ارزشمندترین صنعت آبزی پروری در جهان گسترش یافته است و اکنون بیش از 50 کشور صادرات قابل توجهی در میگوی پرورشی دارند. تاکنون بیش از 20ویروس بیماری زای میگو گزارش شده است. در میان این ویروس ها، بیماری لکه سفید (WSD (مهمترین ویروس عفونی پاتوژن در میگوهای خانواده پناییده (Penaeidae (می باشد. تلاش در جهت کنترل بیماری های میگو، به دلیل هزینه بر بودن کاهش تراکم و تجهیزات مورد نیاز برای جلوگیری از ورود عوامل بیماری به داخل مزرعه معمولا صورت نپذیرفته و اقتصادی نیز نمی باشد. بنابراین محققین غالبا بر کاربرد روش های دیگر کنترل بیماری ها مانند ایمن سازی تاکید دارند. روش کار: چندین رهیافت برای بهبود سیستم ایمنی و توسعه ی مقاومت میگو در برابر بیماری وجود دارد که عبارتند از : استفاده از محرک های سیستم ایمنی از قبیل بتا 1 و 3 گلوکان، پپتیدوگلیکان و لیپوپلی ساکارید،استفاده از پروبیوتیک ها برای اصلاح و تقویت سلامت عمومی میگوها. همچنین استفاده از پست لاروهای عاری از ویروس (SPF (برای ذخیره سازی، مدیریت کیفی آب و جلوگیری از ناقلین ویروس و راهکارهای بهداشتی نیز توصیه شده است. با این حال هیچ یک از روش های فوق به تنهایی یا تواما موفقیت کامل را در محافظت از میگو در برابر بیماری لکه سفید نداشته است.بحث و نتیجه گیری: در خصوص سخت پوستان از جمله میگو، عموما اعتقاد بر این بوده که این موجودات فاقد سیستم ایمنی اکتسابی هستند و در نتیجه راهکار واکسیناسیون نمی تواند برای کنترل بیماری های آن موثر باشد. اما مطالعاتی که در سال های اخیر در اشکال مختلف واکسیناسیون صورت گرفته است موفق به اثبات نوعی از ایمنی خاطره در میگو شده که امروزه از آن به عنوان پرایمینگ یاد می شود. در این خصوص مطالعاتی در زمینه ی واکسن های غیر فعال شده، واکسن های پروتیینی نوترکیب، DNA واکسن و دابل استرند RNA انجام گرفته شده است. در مورد DNA واکسن ها گفته شده تا 8 هفته ایمنی زایی ادامه دارد همچنین فرم خوراکی آن نیز (در فرم آزمایشی) موجود می باشد. لیکن در خصوص تمامی واکسن ها مشکل عدم تولید انبوه آن ها امری مهم به حساب می آید.

کلیدواژه ها:

بیماری لکه سفید ، میگو ، روش های نوین مقابله