بررسی بازنمود طرح محرابی در ایران و آناتولی دوره اسلامی با محوریت تزیینات وابسته به معماری و فرش

در پژوهش حاضر، محراب به عنوان پدیده ای مشترک در زمینه باورهای آیینی مسلمانان ایران و آناتولی مورد پژوهش قرار گرفته و شواهدی از بازنمود نقش آن در آثار فرهنگی دوران اسلامی، مورد بررسی قرار می گیرد. محراب پدیده فرهنگی و مورد توجه در دو ناحیه آناتولی و ایران باستان بوده و پس از گسترش دین اسلام در این مناطق( قرن اول ه.ق) ، کاربرد و کارکرد آیینی متناسب با آیین اسلام با آن سازگار گردید. هدف از انجا این تحقیق، پاسخ گویی به این پرسش هاست که آیا روابط فرهنگی ایران و آناتولی می تواند اشتراک کاربست الگوی طرح محراب در تزیینات وابسته به معماری را توجیه نماید در کدام بازه زمانی روابط فرهنگی مورد اشاره ، بیشترین تاثیرگذاری را زمینه ساز گردیده در زمینه هنرهای صناعی، بازنمود الگوی طرح محرابی در بافته هوایی نظیر قالی ، چگونه توجیه می گردد نقش و جایگاه محراب، به عنوان باور آیینی و دینی مشترک جامعه فرهنگی ایران و آناتولی دوره اسلامی، در سه زیرمجموعه از آثار فرهنگی،قابل توجه است. روابط فرهنگی مرتبط با اندیشه های عرفانی و دینی،معماری و فرش بافی.

کلیدواژه ها:

ایران ، آناتولی ، محراب ، فرهنگ ، معماری ، فرد بافی