خواص بتن SCC ( Self Compacting Concrete) و آزمایش های متعارف آن

بتن بدون تردید گزیده ترین مصالح ساختمانی قرن بیست و یکم است زیرا موارد کاربرد آن عملاً نامحدود است و متناسب با هر کاربرد، می توان مشخصه های آن (در فاز خمیری، فاز سخت شده و . . .) را بدلخواه تغییر داد. هر بتنی که دارای یکی یا تعدادی از این مشخصه ها باشد بتن توانمند یا بتن با عملکرد برتر یا اگر این مشخصه ها در سطح بسیار عالی باشند، اَ بر بتن نامیده می شوند. برای سالیان متمادی دست یابی به بتنی با قابلیت خودترازی ( خود تراکمی ) بدون افت در مقاومت، روانی و یا جداشدگی، آرزوی مهندسین در کشورهای مختلف بوده است در اوایل قرن بیستم به دلیل خشک بودن مخلوط بتنی، تراکم بتن تنها از طریق اعمال ضربه های سنگین در مقاطع وسیع ممکن بود. با شیوع استفاده از بتن های مسلح و آشکار شدن مشکلات اجرایی کاربرد مخلوطهای خشک، گرایش به استفاده از مخلوط های مرطوب تر گسترش یافت، اما شناسایی تاثیر نسبت آب به سیمان در دهه 1920 نشان داد که افزایش این نسبت می تواند موجب افت در مقاومت بتن گردد. در سالهای بعد، توجه به مسئله دوام بتن همچنین تاثیر مخرب افزایش نسبت آب به سیمان را به نفوذ پذیری و کاهش دوام بتن آشکار ساخت. این همه باعث گردید تا توجه ویژه ای بر خواص کارایی و رئولوژی بتن و نیز روشهای تراکم ، با هدف بهبود خواص مقاومت و دوام آن صورت گیرد. این تحقیقات در نهایت منجر به معرفی بتن خود متراکم در ژاپن گردید. بتنی با قابلیت جریان زیاد که می تواند تنها تحت تاثیر نیروی ثقل و بدون نیاز به انجام هرگونه فرآیند دیگری تمامی زوایای قالب را پر کرده و آرماتور ها در برگیرد، بدون آنکه جداشدگی یا آب انداختن ایجاد گردد. بررسی رئولوژی و کارایی، تاثیر بالایی بر تعیین خواص بتن خود تراکم را نشان می دهد. لذا بر اساس روابط مایع لزج نیوتنی، پارامترهای موثر در تعریف رفتار جریان بتن خود تراکم را معرفی می کند و آزمایش جی – رینگ آزمایش ساده و مناسبی برای اندازه گیری مقاومت بتن در مقابل جداشدگی سنگدانه ها است، و همچنین سعی شده آزمایش های مرسوم در کارگاه ها و آزمایشگاه ها برای این گونه بتن ها را بررسی و آنالیز کنیم ، و چنانچه مقدار آب و خصوصا فوق روان کننده از یک حد معینی افزایش یابد مقاومت جداشدگی بتن کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

بتن خودمتراکم ، آزمایش های بتن SCC ، آزمایش J Ring ، Slump Flow ، جعبه U شکل