بهینه سازی طراحی سیستم های پیچیده مهندسی برای عملیات در شرایط عدم قطعیت - به کارگیری مدل در طراحی یک سامانه سنجش از دور راداری

همراه با توسعه فناوری، سیستم های پیچیده مهندسی به مرور جایگزین سیستم های سنتی شده اند. از ویژگی های اصلی این سیستم ها می توان به انجام عملیات در شرایط محیطی متنوع و ناشناخته اشاره کرد. مخاطرات موجود در محیط های ناشناخته ارزش فراهم شده توسط سیستم های پیچیده مهندسی برای ذینفعان را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار می دهد، لذا توانمند سازی آنها برای عملیات در شرایط عدم قطعیت امری اجتناب ناپذیر است. در این مقاله اصول و قوانینی برای طراحی سیستم های پیچیده مهندسی ارائه شده است که با به کارگیری آنها می توان به توسعه سیستم هایی زیست پذیر در رویارویی با مخاطرات در شرایط ناشناخته پرداخت. همچنین به منظور اندازه گیری میزان زیست پذیری سیستم های پیچیده مهندسی یک مدل هفت مرحله ای ارائه شده است که از ویژگی های کلیدی و متمایزکننده آن می توان به توصیف عدم قطعیت در محیط عملیاتی، تحلیل چگونگی تاثیر عدم قطعیت بر مشخصات کارکردی و فیزیکی محصول و نهایتا مشخص نمودن قسمت هایی از ساختار سیستم که در شرایط عدم قطعیت بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند اشاره نمود. کاربردی بودن مفاهیم و مدل ارائه شده با استفاده از یک مثال موردی در خصوص یک سامانه سنجش از دور راداری نشان داده و نتایج آن تحلیل شده است.

کلیدواژه ها:

سیستم های پیچیده مهندسی ، زیست پذیری ، اصول طراحی ، عدم قطعیت ، سامانه سنجش از دور راداری