رابطه بین باورمندی ماکیاولیستی و خودپنداره در نوجوانان پسر 13-16 سال زرین شهر

دوره نوجوانی بحرانی ترین دوره رشد هر انسان است که با تحولات روانشناختی، عاطفی، زیست شناختی، اجتماعی همراهاست. در این دوره فرد درپی کشف خود است و به باورمندی های جدیدی نسبت به خود دست می یابد. بر همین اساس پژوهشحاضر با هدف بررسی رابطه بین خودپنداره با باورمندی ماکیاولیستی در بین پسران نوجوان با روش همبستگی انجام گرفت.بدین منظور 120 دانش آموز پسر به صورت تصادفی از بین دانش آموزان مدرسه پسرانه دکتر شریعتی زرین شهر انتخاب شدندو پرسشنامه ها تکمیل شد که از بین آنها 100 پرسشنامه قابل تجزیه و تحلیل بود. برای تحلیل داده ها از روش همبستگی ورگرسیون استفاده شد. نتایج نشان دادند که رابطه بین ابعاد خودپنداره (توانایی ذهنی، توانایی شغلی، جذابیت جسمانی، مهارتاجتماعی، عیب ها و حسن ها) و بعد ماکیاولیسم (عامل دیدگاه بدبینانه) معنادار نمی باشد، و رابطه بین ابعاد خودپنداره به غیر ازبعد توانایی ذهنی با بعد ماکیاولیسم (عامل تسلط) معنادار است، و رابطه بین ابعاد خودپنداره به غیر از بعد توانایی شغلی با بعدماکیاولیسم (عامل عدم اعتماد) معنادار است.

کلیدواژه ها:

ماکیاولیسم ، خودپنداره ، نوجوان