نقش رویکرد دارایی مبنا در توسعه پایدار محلی (مطالعه موردی : محله امامزاده حسن تهران)

رشد فزاینده شهرنشینی و تغییر در ماهیت و پیچیدگی مسایل شهری موجب ناکارآمدی برنامه ریزی و مدیریت در مقیاس کلان شده است . این امر ضرورت توجه به سطوح پایین تر و داشتن نگاه از «پایین به بالا » را به منظور حل پایدار مسایل شهری ، بیش از پیش آشکار ساخته است ؛ زیرا در خردترین واحد شهری یعنی محله ، ابعاد زندگی ملموس تر بوده و توجه همه جانبه و جامع نگر ، گریزناپذیر به نظر می رسد. در این راستا توجه به سرمایه های محلی در برنامه ریزی و طراحی شهری جایگاه ویژه ای یافته است . چنانچه رویکرد دارایی مبنا به عنوان رویکردی با تکیه بر سرمایه ها و پتانسیل های محلی به عنوان جایگزین رویکرد نیاز مبنا ، در چند دهه اخیر از سوی صاحب نظران مطرح شده و نتایج موفقیت آمیزی به دنبال داشته است . در این پژوهش پس از معرفی توسعه پایدار محلی و رویکرد دارایی مبنا در توسعه اجتماع محلی به بررسی نقش این رویکرد در توسعه پایدار محلی از دو جنبه کالبدی و اجتماعی پرداخته می شود. در واقع فرضیه تحقیق بر این استوار است که سرمایه های اجتماعی و کالبدی در دستیابی به توسعه پایدار محلی نقش و تأثیر دارند. شاخص های مورد بررسی از مطالعات و تجربیات داخلی و جهانی استخراج شده و با روش پیمایش و تحلیل پرسشنامه در محله امامزاده حسن شهر تهران ، مورد سنشج قرار گرفته است . برای تعیین وجود یا عدم همبستگی میان سرمایه اجتماعی و کالبدی با پایدرای محلی به شاخص شناسی های معتبر نسبت به کمی نمودن متغیرهای مربوطه استناد شد . آزمون های همبستگی میان متغیرهای مذکور حاکی از وجود رابطه بین سرمایه های محلی و پایداری محلی است. همچنین نتایج رگرسیون چندمتغیره و تحلیل مسیر شاخص های توسعه پایدار محلی و سرمایه های اجتماعی وکالبدی در ای مطالعه نشان می دهد سرمایه اجتماعی در دستیابی به توسعه پایدار محلی ، عاملی است که به طور مستقیم بر تمایل به مشارکت سازمان یافته ساکنان (با ضریب 0/477) و کیفیت محیط کالبدی (با ضریب 0/369) تأثیر گذار است ؛ در حالی که سرمایه کالبدی به واسطه سرمایه اجتماعی با ضریب 0/448 بر این دو عامل تأثیر دارد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار محلی ، رویکرد دارای مبنا ، سرمایه های اجتماعی و کالبدی ، محله امامزاده حسن