نگار کند الیمایی خنگ اژد ر 2 و مقایسه آن با دیگر نگارکندهای الیمایی

نگارکند یکی از داده های مهم و پراهمیت در علم باستان شناسی که بخش مهمی از سنت ، تاریخ ، فرهنگ ، تمدن و هنر پیشینیان را بازنمایی می کند و بیانگر مفاهیم و اندیشه ها ، ایین ها و مناسک ، شرح پیروزی ها و دستاوردها ، تکنیک های حجاری ، بازگوکننده ظرایف هنری و تبلور اوضاع سیاسی ، مذهبی ، اجتماعی و همچنین روشی برای اقناع حس ماندگاری فرمانروایان است. نگارکند یکی ازفراگیرترین شیوه های رایج در سراسر خاور نزدیک باستان بود. رواج این سنت در دوره اشکانی سبب شد تا نگارکندهای بسیاری در قلمرو این امپراطوری خلق شود که بخش عمده آنها در جغرافیای حکومت خودمختار الیمایی 3-162ق.م - 224 م واقع شده است . محدوده اصلی شاهک نشین مستقل الیمایی ، کوهستان های بختیاری و بخش مرکزی رشته کوه های زاگرس بوده است . نگارکندها ، گسترده ترین و شاخص ترین آثار هنری این عصر محسوب می شوند که ویژگی هایی نظیر تمام رخ نمایی ، روحانیت ، خطی بودن ، صلابت و رئالیسم تطبیقی را برای آنها برشمرده اند. یکی از استقرارگاه های مهم الیماییان ، دشت ایذه در استان خوزستان است که نگارکندهای متعددی از آن دوره را در خود جای داده است . نگارکند خنگ اژدر 2 در 13 کیلومتری شهر ایذه ، مجاورت نگارکند خنگ اژدر 1 و نزدیکی نگارکندهای یار علی وند و کمالوند قرار دارد که ویژگی های مترتب بر هنر الیمایی را داراست ؛ این نگارکند در زمره نگارهای مذهبی است و صحنه ای آیینی را به نمایش گذاشته است . فرسایش زیاد و نداشتن کتیبه ، گاهنگاری و شناسایی هویت نگارکند را دشوار کرده است. از این رو برای پی بردن به مضامین و گاه نگاری نگارکند با روش مفهوم شناسی تصویری به مقایسه آن با نگارکندهای ایلامی ، پارتی و الیمایی پرداخته شد و با استخراج ویژگی های مشترک سبکی ، موضوعی و هنری ، مضامین نهفته در نگارکند و تکنیک های اجرا و مشخصات سبکی آن به عنوان هنری بومی مورد تحلیل قرار گرفت. در نهایت براساس درون مایه آیینی نگارکند و مقایسه با نگارکندهای کتیبه دار همسان در دوره الیمایی گاهنگاری شده است .

کلیدواژه ها:

الیماییان ، ایذه ، نگارکند ، خنگ اژدر