«تزئین» ، عنصر اصلی در زیبایی شناسی هنر ایران

آفرینش زیبایی در هنر ایران بر اصل تزئین استوار است. در معماری ایرانی قبل و پس از اسلام ، عنصر تزئین نقش اساسی دارد و حضور تزئینات که عمدتاً پرکار و متنوع می باشند ، از معماری و ساختمان جدایی ناپذیر است. از دوره هخامنشی و ساسانی و پس از اسلام تا پایان دوره قاجار شاهد زیبایی شناسی مبتنی بر تزئین هستیم. نقاشی ایرانی نیز در عین روایت گری ، سراسر تزئین است. آنچه از نقاشی های قبل از اسلام سراغ داریم ، معمولاً با موضوعات شکار و جنگ شاهان است . شخصیتهای ترسیم شده در این صحنه ها با لباس ها و جواهرات و آلات و ابزارشان ، پر از نقش و نگارهای زیبا و متنوع است . البته این نگاره ها علاوه بر عناصری که از طبیعت الهام گرفته شده ، بعضاً اسطوره ای و نمادین نیز می باشند. در نقش برجسته هایی که از دوره هخامنشی و ساسانی بر جای مانده و صحنه هایی مانند تاج گذاری ، شکار و جنگ را به نمایش گذاشته است ، می توان نمادهای تزئینی را به وفور مشاهده نمود . هنرهای دستی که در خدمت زندگی روزمره مردم بوده مانند فرش و پارچه نیز به نقوش تزئینی آراسته می باشند.

کلیدواژه ها:

تزئین ، زیبایی ، نقاشی ، معماری ، نماد ، طبیعت ، باورها و اعتقادات