مقایسه تأثیر روش تدریس بایبی و سنتی بر میزان خلاقیت و بارشناختی دردرس شیمی

زمینه: الگوهای منفعل تدریس سنتی در عرصه تعلیم و تربیت برای کاربست تفکر خلاق به دلیل ناآشنایی با الگوهای جدید افزایش خلاقیت، کافی نسست. هدف: هدف از این پزوهش بررسی تأثیر روش تدریس بایبی و سنتی بر میزان خلاقیت و بارشناختی دانش آموزان سال اول دبیرستان، در درس شیمی بوده است. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی و طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و ازمایش بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه اول دبیرستان شهر ملایر بود که در سال تحصیلی 94-93 مشغول به تحصیل بودند. تعداد نمونه 30 نفر از دانش آموزان بودند از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و به تصادف در دو کلاس 15 نفره گماشته شدند. ابزار گردآوری داده ها فرم ب آزمون تورنس و پرسشنامه سنجش بارشناختی برونکن، پلاس و لبوتنر بود. به منظور جمع آوری داده ها، در ابتدا آزمون خلاقیت بر روی آزمودنی ها اجرا شد. در پایان هر جلسه آموزش (که شامل 3 جلسه نیم ساعته بود) پرسشنامه بارشناختی نیز بین آزمودنی ها توزیع شد. در پایان نیز آزمون خلاقیت بر روی ازمودنی ها اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل از نمره ها پیش آزمون و پس آزمون از آزمون تی مستقل و تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که به کارگیری روش تدریس بایبی در مقایسه با روش تدریس سنتی موجب افزایش میزان خلاقیت و همچنین کاهش بارشناختی آزمودنی ها در درس شیمی می شود. نتیجه گیری: نتیجه این پژوهش نشان داد که کاربست روش تدریس بایبی موجب افزایش میزان خلاقیت و همچنین کاهش بارشناختی آزمودنیها در درس شیمی می شود. بنابراین، به مجریان آموزش توصیه می شود برای تدریس درس شیمی از این روش تدریس فعال در آموزش بهره ببرند.

کلیدواژه ها:

روش تدریس بایبی ، خلاقیت ، بازشناختی