اتصال چسبی کامپوزیت های پلیمری

هدف از کار حاضر، آشنایی دانشجویان، مهندسان، طراحان و متخصصان فعال در زمینه کامپوزیت های پلیمری با کلیات فرآیند اتصال چسبی است. دلایل وجود اتصالات در سازه ها شامل محدودیت در ابعاد قطعات، استفاده از مواد مختلف، ضرورت دسترسی و بازرسی، تعمیرات و حمل و نقل است. از این رو، انتخاب صحیح و طراحی اصولی روش اتصال کامپوزیت ها از اهمیت زیادی برخوردار است. کامپوزیت های پلیمری مورد بحث در این مقاله، رزین های پلی استر و اپوکسی تقویت شده با الیاف شیشه و کربن اند. در این مقاله، ابتدا به جنبه های کلی اتصالات چسبی و مفاهیم بنیادی پدیده چسبندگی به طور اشاره می شود. سپس، روش های متداول برای آماده سازی سطوح کامپوزیت ها شامل روش های مکانیکی و فیزیکی مرور می شود. در ادامه، چسب های ساختاری مناسب برای اتصال کامپوزیت های پلیمری و خواص آنها در شرایط محیطی مختلف بررسی می شود. در بخش پایانی، خواص مکانیکی اتصالات چسبی نیز بررسی و پارامترهای موثر بر استحکام این نوع اتصالات تحلیل می شوند.