پلیمرهای زیست تخریب پذیر در صنعت بسته بندی مواد غذایی: کاربردها، محدودیت ها و راه حل های رفع آن ها

امروزه در بسته بندی مواد غذایی از مواد پلاستیکی، نفتی، شیشه، فلزات و کاغذ استفاده می شود. کاربرد این مواد در بسته بندی معایب متعددی را به دنبال دارد که از جمله آن ها می توان به مهاجرت ترکیبات استفاده شده در فرمول بندی بسته بندی به ماده غذایی، ایجاد آلودگی های زیست محیطی و مشکلات بازیافت آن ها اشاره کرد. زباله های پلاستیکی به جا مانده از بسته بندی محصولات غذایی همواره به عنوان معضل بزرگی برای محیط زیست مطرح هستند. ازاین رو، پژوهش های جدید به یافتن جایگزین های مناسب برای بسته بندی های متداول معطوف شده است. زیست پلیمرهای زیست تخریب پذیر و سازگار با محیط زیست به عنوان راه حل مناسب برای این موضوع پیشنهاد می شوند. اما، استفاده از زیست پلیمرها در بسته بندی محصولات غذایی در برابر محدودیت های متعددی قرار دارد. شکنندگی، سفتی، ناپایداری گرمایی و نفوذپذیری زیاد نسبت به گازها و بخارآب در زمره عوامل اصلی محدودیت استفاده از زیست پلیمرها در صنعت بسته بندی هستند. بر این اساس، به پژوهش های گسترد های با هدف بهبود بیشتر کارایی زیست پلیمرها نیاز است. از روش های اخیر در این راستا می توان به پوشش دهی، مخلوط سازی و اصلاح فیزیکی-شیمیایی اشاره کرد. در این مقاله به انواع زیست پلیمرهای استفاده شده در صنعت بسته بندی مواد غذایی، ویژگی ها، محدودیت ها و روش های بهبود آن ها پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

پلیمرهای زیست تخریب پذیر ، صنایع غذایی ، بسته بندی ، نانوذرات ، عمرنگه داری