سامانه های دارورسانی مخاط چسب

سامانه های دارورسانی مخاط چسب از جمله سامانه های نوین دارورسانی هستند که به علت قابلیت چسبندگی، باقی ماندن بر سطوح مخاطی و آزادسازی داروی موجود در آن ها، در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته اند. دارورسانی مخاطی، نه تنها برای افراد دارای مشکل بلع، بلکه برای جمعیت زیادی از بیماران، مسیر مناسبی است. همچنین مسیر یادشده مزیت های شاخصی در برابر مسیر خوراکی از جمله پشت سر گذاشتن تخریب اولیه کبد و جلوگیری از حذف دارو در دستگاه گوارش دارد. فرمول بندی های مخاط چسب را می توان در اشکال دارویی مختلف از جمله قرص، ژل، فیلم دهانی، افشانه، محلول گرانرو و میکرو یا نانوذرات تهیه و برای دارورسانی از مخاط دهان، روده، چشم، بینی، واژن و سایر مسیرهای مخاطی استفاده کرد. مهم ترین جزء این سامانه ها، پلیمر است. پلیمرهای مخاط چسب، افزون بر این که به عنوان بستر اصلی ساخت فرمول بندی های مزبور عمل می کنند، مقدار رهایش و نفوذ دارو را نیز کنترل و به مزایای درمانی این سامانه ها کمک می کنند. از این رو، ویژگی های مخاط چسبی تحت تاثیر  خواص پلیمر و شرایط محیطی قرار می گیرد که پلیمر در آن ساکن است. در این مقاله، سامانه ها و انواع مختلف فرمول بندی های مخاط چسب، سازوکار و نظریه های مخاط چسبی و عوامل موثر بر چسبندگی بررسی شده اند.

کلیدواژه ها:

سامانه های دارورسانی ، مخاطچسبی ، مسیر مخاطی ، سازوکار مخاطچسبی ، خواص رهایشی