بررسی اثربخشی رویکرد درمانی نظام های زبان مشارکتی بر افزایش میزان صمیمیت زناشویی زوج های دانشجو

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی رویکرد درمانی نظامهای زبان مشارکتی برافزایش میزان صمیمیت زناشویی زوجهای دانشجو بود.این پژوهش نیمهآزمایشی است و جامعه آماری آن، دانشجویان متاهل مراجعهکننده به مراکز مشاوره دانشجویی دانشگاههای شهر تهران بودند. نمونه مورد پژوهش شامل 14 زوج ) 28 نفر( بود که بهروش تصادفی ساده انتخاب و در دوگروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. زوجهای گروه آزمایش در8جلسه درمان زبان مشارکتی شرکت نمودند. ابزار سنجش در این پژوهش پرسشنامه نیازهای صمیمیت باگاروزی و پرسشنامه جمعیت شناختی بود.داده هابا روش تحلیل کوواریانس تک متغیری و چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد، درمان نظامهای زبان مشارکتی برافزایش میزان صمیمیت و همه ابعاد آن )عاطفی، روانشناختی، عقلانی، جنسی، جسمانی، معنوی، زیباشناختی اجتماعی تفریحی( موثر است و این اثربخشی در سطحp> .0..1معنادار میباشد. میتوان نتیجه گرفت که در درمان زبان مشارکتی، درمانگر با ایجاد فرایند و فضایی برای روابط مشارکتی و گفتمانی موجب افزایش صمیمیت زناشویی و ابعاد آن در زوجها میگردد

کلیدواژه ها:

رویکرد درمانی نظامهای زبان مشارکتی ، صمیمیت زناشویی ، زوجها